Tropisch Palawan

Typend op mijn telefoon in de 7 uur durende slingerrit door groen tropisch landschap. Bizons, palmbomen, af en toe een houten hutje, een enkel prachtig uitzicht over een verlaten wit strand met lichtblauwe zee en verschillende rijstvelden komen voorbij. Ik slaap wat, eet m'n overheerlijke blueberry muffin en bananacake van de El Nido bakery en wissel verhalen uit met de Filipijnse medereizigers. Die overigens door zullen reizen naar huis via de luchthaven in Puerto Princessa, geen andere mensen met bestemming Sabang vanuit El Nido.

De afgelopen week ben ik ongelooflijk verwend (en waarschijnlijk verpest voor het leven haha) met de mooiste stranden, eilanden, prachtige kleuren zee (lichtblauw, turquoise en kleuren waarvan ik niet weet welke naam ik eraan moet geven). Werkelijk paradijs. Verlaten schitterende eilanden met wit zand, kristalhelder water. Duizenden kleuren vissen, garnalen, krabjes, gigantische zeeschelpen, velden paars geel en blauw koraal, tientallen zeeegels waarbij ik mn buik inhoud als ik eroverheen snorkel omdat het water er zo ondiep is, een gigantische beschermde vis, een trompetvis, snorkellend middenin schollen vissen die me passeren, klein en groot, gekleurd en grijs, plat, rond en langwerpig. Omringd door honderden visjes die me soms wat angstig aankijken, interactie met oa een clownfish, een kleine aanvaring met een jellyfish en een meervoudige aanval van een roze gekleurde vis. Grotten in zee, lagunes waar je vanaf de boot met een kayak door een smalle opening in de rots doorheen kunt. Onvoorstelbaar mooi. Adembenemende lagunes. Een stuk zwemmen vanaf de boot, langs een rotswand in ruig water om door een opening te klimmen en in een ruimte uit te komen met stilstaand lichtblauw water, rondom omringd door hoge rotswanden. Een zwaluw die er rondjes vliegt. Onwerkelijk. De Filipijnse medetoeristen die met zwemvest en reddingsboei naar de grotopening en terug naar de boot worden gevoerd omdat ze niet kunnen zwemmen.

Verschillende gesprekken met de bevolking die zo blij zijn met het toerisme en er alles aan zullen doen om dat te behouden. Maar ook het behoud van de natuur voorop stellen en verschillende plannen die gemaakt worden om deze gebieden te beschermen (door bijv een aantal eilanden/ locaties 2 jaar te sluiten). Elk gesprek begint (of eindigt) nog steeds met of ik getrouwd ben en ieders reactie is 'oooh' met een zorgelijke blik, vaak gevolgd door gelach met 'aa daarom kan je langer weg van huis', familie is ontzettend belangrijk in de Filipijnen maar ook eerwraak komt nog regelmatig voor en is legaal. Aan de andere kant vinden er ook scheidingen plaats. Iedereen is warm, open, niet schuw voor contact, behulpzaam, nieuwsgierig en nogmaals, zo ontzettend blij met toeristen. Iedereen wordt met open armen ontvangen. Nee bestaat niet. Negatieviteit heb ik geen enkele keer gezien, veel open lachende gezichten met ontblote scheve, bruine en missende tanden. Voeten met brede tenen die het lijkt, elke Filipijn stevig met de grond en aarde verbindt, een mentaliteit zo down to earth - het is hoe het is en dat is oké - zonder gedoe. Heel lang wachten is het vaak wel (op boot, bus, eten, 'iemand die zo komt') zonder ook maar enige vorm van ophef of onrust, met heel veel geduld. Geen afzetterij of gesodemieter. Het geloof dat samen met familie centraal staat, kerstmis waarmee men met de voorbereidingen al in september begint. Borden met 'always be honest, even if the other won't, even if the other can't, be honest'. Nog zoveel onontdekte plaatsen en plekken. Wat een geweldig land.