Kennismaking met Cambodja

Cambodja. Waar alle open en lachende gezichten je tegemoet komen. Iedereen heeft er zin in en wil helpen of een praatje maken. Ik heb nog wat moeite met het leren van enkele basiszinnetjes en krijg (na een paar vleesgerechten) al snel door dat het handig is om het cambodjaanse woord voor vegetarisch te kennen.

In Kratie breng ik eerst een bezoek aan het toeristencentrum dat eruit ziet alsof het in maanden geen toerist heeft gezien. Ik vraag of het veilig is om savonds als vrouw in kratie rond te lopen. Het antwoord is duidelijk; uiteraard! Heel erg veilig. Waarop direct de tekst volgt dat als ik beroofd wordt, ik gewoon naar het toeristencentrum kan komen.. Nou je begrijpt, dat stelt me gerust.. De middag neem ik de tijd om een back up te maken van de foto's van mijn fototoestel. Een dag blijkt hiervoor echter niet genoeg gezien de snelheid van het internet. Waarschijnlijk kan ik dit beter uitstellen tot in Nederland. Ik geniet met volle teugen van Kratie en het voelt al snel als een thuis.

Tijdens het reizen probeer ik zoveel mogelijk op de lokale plekken en markten te eten en zeker in Cambodja is het verschil met de restaurants ingericht voor toeristen enorm. Waar de toeristenrestaurantjes er allemaal gezellig uit zien, mét tafelkleedjes, mét menukaart, (schoon) bestek, Engels sprekend personeel, ruime keuze aan gerechten en wifi. Zijn dit zaken die bij de lokale tentjes ontbreken. Máár het eten, de smaken en de mensen maken dat meer dan goed en draagt het juist bij aan 'het avontuur' - vaak heb ik geen idee wat ik voorgeschoteld ga krijgen (wél nadat ik met handen en voeten duidelijk heb gemaakt dat ik geen vlees eet - wat voor heel wat locals een entertainmentprogramma heeft opgeleverd). En niet te vergeten het verschil in prijs, waar ik vaak voor 1 of 1,5 euro eet + gratis thee of water, wordt dit bij de toeristenrestaurants verdubbeld of verdrievoudigd.

Ik doe een kajak excursie en zie de irrawaddy dolfijnen. Aan het begin van de dag wordt al verteld dat dolfijnen niet uit het water springen zoals we gewend zijn van de tv en uit het dolfinarium. Toch prettig want dat voorkomt een deceptie. Heel bijzonder om de dolfijnen in de stilte vanuit de kajak te kunnen aanschouwen. Prachtig het geluid dat ze maken als ze boven water komen. De volgende dag huur ik een fiets en stap ik bij de locals op de boot om een rondje te fietsen op het nabijgelegen eiland. Na een paar minuten fietsen komen de ossenkarren al voorbij. Later die dag wordt me door de manager bij het hostel aangeboden mijn eigen business te starten en mag hiervoor een deel van het hostel gebruiken. Het blijft overigens niet bij deze ene keer dat ik word aangemoedigd door locals om een bedrijf in Cambodja te beginnen. Ik geef hem wel de tip kajaktochten te gaan organiseren. Nog geen 3 weken later zie ik via FB dat hij met zijn eerste groep toeristen een tour organiseert! Alles wijst erop dat ze in Cambodja vooruit willen en het leven aangrijpen. Later leer ik dat dit waarschijnlijk ook grotendeels met de afschuwelijke geschiedenis te maken heeft. Wat me de cambodjanen des te meer doet bewonderen.

Afgezet in Siem Reap (ook figuurlijk ja) middenop straat bij 1 tuktuk driver die mij en de andere toerist al bijna uit de bus trekt. Ik weiger uit te stappen want dit is nog niet het busstation. Na het maken van wat stennis en steeds meer geïrriteerde mensen in de bus, stap ik uit en ga ik akkoord met het inmiddels gehalveerde maar nog steeds veel te hoge bedrag van 4 dollar naar het centrum. Eenmaal bij het hotel begint de tuktuk chauffeur over tours voor de volgende dag waarna ik even uit m'n slof schiet. Daar is ie stil van. Blij bij het hostel te zijn aangekomen (zorgvuldig uitgekozen door de ligging en tuin) blijkt dat de dorm dubbel geboekt is en er dus geen kamer voor me is. Na het voor de tweede keer in korte tijd maken van nog meer stennis, blijkt dat dit geen zin heeft en er wordt een ander verblijf voor me in de buurt geregeld. Ik word in een eenpersoonskamer gezet en denk dat dit ter compensatie is. De volgende dag blijkt het eem fout en moet ik verhuizen naar de dorm of bijbetalen. Daar ga ik natuurlijk niet mee akkoord en die arme jongen achter de balie, die nauwelijks Engels verstaat, moet het allemaal maar aanhoren. De volgende dag heb ik weer wat rust gevonden en verhuis ik naar de dorm waar ik cam ontmoet met wie ik de weken erop samen reis.

Via Siem Reap, het overweldigende Angkor Wat, de hippe (koffie) cafeetjes, prachtige buitengebied en groot opgezette toeristenmarkt, ga ik naar Battambang. Waar bijna alles gesloten is ivm het Chinees Nieuwjaar. Gelukkig ontdek ik de avondmarkt voor ruime keuze aan fried rice, fruit shakes, fried noodles en zoete toetjes (verschillende soorten jelly (?) oa gemaakt van bonen en eiwit. Overgoten met gecondenseerde melk en crushed ice, heer-lijk!

Net als in de Filipijnen, is het het contact met de lokale bevolking dat het reizen zo bijzonder maakt. De gastvrijheid, de ontelbare uitnodigingen om mee te gaan vissen, aan te sluiten bij het eten. De openheid over hun leven en nieuwsgierigheid naar de ander. De dankbaarheid voor het leven. De ontelbare kleine ontmoetingen waarin veel gezegd wordt. Het contact met de locals in de winkeltjes (aan huis), tijdens het lopen over straat, met het (vaak zeer jonge) personeel van de hostels/accommodaties, tijdens het eten of een drinkstop is wat me bijblijft en misschien wel het meeste indruk op me maakt.

Na Battambang en zijn omgeving te hebben verkend - met de plakjes banaan en rijstvellen die in de zon liggen te drogen, een uitnodiging in een schooltje waar Engelse les wordt gegeven en een uitnodiging bij een picknick - is het tijd voor Phnom Penh.