Lake Toba en Bukittinggi

Na een rit van zo een 8 uur, en heel veel regen, kom ik aan in Parapat. Even wachten en dan door de stromende regen naar de ferry. Het meer oversteken. Terwijl de schemering begint en we op de donkere wolken af varen. De lichtflitsen zorgen voor een bijzondere sfeer en de locals kruipen in elkaar. Dat lijkt me geen goed teken. Maar we komen in het donker, heelhuids, aan op het eiland dat middenin het kratermeer ligt. Door de, nog steeds, stromende regen roep ik naar mensen op straat 'Libertaaa?' wat de naam is van de homestay waarna er telkens resoluut dezelfde kant op wordt gewezen. Na een paar minuten kom ik met inmiddels doorweekte schoenen aan bij een heerlijk verblijf met een grote tuin. Koud en doorweekt kies ik voor de bungalow met warm water!

De volgende ochtend zie ik pas dat je zo over het meer uit kunt kijken. Wat een heerlijk verblijf. Ik maak een ommetje en dat duurt nogal even want overal wordt er een praatje met me gemaakt, zonder bijbedoelingen dit keer. De omgeving is prachtig. De volgende dag huur ik een scooter om meer van het eiland te zien. Ik maak een stop op de zaterdagmarkt (bij het vragen van de weg wordt ik overigens telkens naar een supermarkt gestuurd in plaats van de lokale markt) waar ik vanalles koop dat ik niet ken, gevulde hapjes, zoete dingen, apart fruit en twee gigantische avocado's voor 30 cent. Als afsluiter word ik door een mevrouw naar haar buurvrouw verwezen die gadogado heeft gemaakt. Voor 35 cent krijg ik een portie om mee te nemen, in papier gewikkeld met een plastic zakje eromheen. Heer-lijk!

5 minuten lopen (door de regen), 30 minuten met de boot, 10 minuten met de bemo (mini/stadsbus), 2,5 uur wachten op de bus. Die vervolgens een uur vertraagd is. Drie loempia's voor 20 cent en een bord oranje slierten (homemade) noedels voor 30 cent. Aan huis dat tevens als kapperszaak fungeert. Tijdens het wachten op de bus worden krijgen we gezelschap van alle buurtkinderen. Drie meisjes lachen en wijzen overdreven naar de baard van een van de backpackers. De fietsen worden erbij gehaald en allerlei trucs komen voorbij. Het wordt een heel entertainment programma met aardig wat uitslovertjes dat voor beide partijen voor veel plezier zorgt.

Dan eindelijk kan de 15 urige busrit van Parapat (Tobameer) naar Bukittinggi beginnen. We worden massaal door de kinderen uitgezwaaid en een aantal razen nog op hun fiets achter de bus aan. Zal dit elke dag zo gaan? Eenmaal geïnstalleerd voor 15 uur in de bus, stoppen we na 15 minuten tot ieders (nouja de 7 toeristen en ik) verbazing. Het is tijd voor een eetstop! 45 minuten later kan de busrit eindelijk beginnen, die verder voorspoedig verloopt en gekenmerkt wordt door de luide Indonesische popmuziek. Gedurende de hele nacht. Als afsluiter een taxirit van 10 minuten en bij aankomst blijkt de dorm al volgeboekt te zijn. Gelukkig kunnen we met zijn vieren de familiekamer delen, met een échte en warmwater douche! Wat een luxe.