Storm op zee

De eerste dag in Labuan Bajo gaat alles mis. Ik heb een dag om een ticket te boeken weg uit Indonesië voordat m'n visum verloopt en om een boottocht te boeken. Na alle opties overwogen te hebben en prijzen te hebben vergeleken, besluit ik een boottocht te gaan doen van 4 dagen naar Lombok en vanuit daar naar Kuala Lumpur te vliegen. Op het moment dat ik vervolgens het vliegticket wil boeken, is de prijs in een paar uur tijd bijna verdubbeld. Wat ik ook probeer, de eerdere prijs krijg ik niet meer terug. Ik leg me erbij neer maar bij de laatste stappen van het boekingsproces loop ik telkens vast. Meer dan een uur later besluit ik dan eerst maar de boottocht te bevestigen.

Dus ik naar het boekingskantoortje waar ik eerder die dag ruim een half uur heb doorgebracht. Daar aangekomen, blijkt dat de boottocht is gecanceld omdat er niet genoeg mensen zijn. Op zondag (het is nu donderdag) gaat wel een boot. Het probleem is dat ik dan alleen niet op tijd het land uit ben omdat m'n visum met een paar dagen verloopt. Mocht ik nog een boottocht willen doen, moet ik dus morgen vertrekken. Via via word ik naar allemaal kantoortjes verwezen waarna ik er eindelijk een vind die sowieso zegt te vertrekken. Na wat onderhandelen en nog een klein meningsverschilletje over de aanbetaling, is het geregeld en vertrek ik morgenochtend met de boot in 4 dagen naar Lombok! Nu alleen nog een vliegticket... Ik vind een kantoortje waar ik een vriendelijke jongen ruim een uur van zijn computerspelletje hou. Na een aantal verlopen boekingssessies en pogingen voor geldopnames bij verschillende automaten is het 19.30 uur en is alles voor de komende week ein-de-lijk geregeld!

Op de boot (geschikt voor 25 man) blijkt dat we met z'n vieren zijn en 5 man personeel. Wat een luxe. Terwijl iedereen elkaar leert kennen varen we door een prachtig landschap van verlaten groene eilandjes met af en toe een wit leeg strand. Al snel wordt een schildpad gespot en zien we dolfijnen voorbij zwemmen en uit het water springen! We stoppen om een wandeling te maken over Rinca en Komodo eiland waar de komodovaranen leven. We hebben geluk want we zien een varaan die aan het graven is, op zoek naar eieren om te eten. De moedervogel moet dit aanzien terwijl ze onrustig om de varaan heen wandelt en af en toe het zand terug probeert te graven. Na twee eilanden stoppen we in een baai waar we stil blijven liggen om te overnachten. We genieten van de zonsondergang terwijl (een horde??) gigantische vleermuizen overvliegt. Een beetje onwennig op een matje in het schip, val ik heerlijk in slaap op de beweging van de zee.

Zonsopkomst op de boot en na een bananenpannenkoek is iedereen klaar voor het snorkel- en strandbezoek aan pink beach. Super mooie onderwaterwereld waar (bijna) alles roze is en vele kleuren, vormen en maten vissen te zien zijn. En een grote paarse soort rubberen zeester. Na deze mooie stop gaan we terug de boot op om na een stukje varen met manta's te gaan zwemmen. Vanaf de boot zien we de schol gigantische roggen al voorbij zwemmen waarbij de vinnen als die van een haai boven water uitsteken. Lichtelijk gespannen springen we in het bootje om er vervolgens weer uit te springen vlak voor de schol zeedieren. Eenmaal met snorkels in het water voel ik de sterke stroming me meetrekken, iedereen laat zich meedrijven en voor ik het weet komen de gigantische beesten voorbij 'gevlogen', langs ons heen en onder ons door. Vol adrenaline hijsen we onszelf vanuit het open water weer in het bootje om dit nog twee keer te herhalen. Heel bijzonder, de dag kan niet meer stuk.

Het duurt tot middernacht voordat de sfeer en voornamelijk het weer omslaat. Om twee uur word ik wakker doordat m'n lijf heen en weer wordt geschoven op het ritme van de golven. Door het raam zie ik het landschap met elke golf veranderen van zee naar wolken, op en neer. Storm. Verder slapen lijkt door de heftige golven onmogelijk. Mezelf overal aan vasthoudend, kruip ik uit bed. Ook Edward is letterlijk wakker geschud en vanaf het dek aanschouwen we de storm. Gefocust op de horizon om de misselijkheid tegen te gaan. Wat een golfgeweld en ik moet mijn best doen om rechtop te blijven zitten.

Het begint te regenen dus noodgedwongen moeten we de cabine weer in waar ik word uitgenodigd naast de kapitein te zitten. Ook hier moet ik mezelf een paar keer goed vasthouden om niet van het bankje te vallen, zo schuin kantelen we. Totale donkere leegte en stilte op zee. Alleen het zware geluid van de motor en het schip dat tegen de golven slaat. Het zicht verdwijnt volledig en de navigatie op de oude vertrouwde stabiele Nokia uit de jaren 90 wordt door de kapitein ingeschakeld. Angstig maar gefascineerd door de situatie en omgeving gaat ruim twee uur voorbij. Nadat Edward aangeeft dat het natuurlijk helemaal geen zeewaardig schip is waar we op zitten begrijp je dat ik zeer moe maar niet helemaal op m'n gemak probeer de slaap te vatten.

Opgelucht als ik m'n ogen open doe en door het raam de zonsopgang zie. Het blijkt direct tijd voor ontbijt, dit gaat er verbazingwekkend goed in, waarna we klaar moeten staan voor de eerste activiteit. Het schip schommelt nog steeds erg heen en weer en terwijl ik beneden in het schip klaar sta om in het kleine bootje te stappen dat ons naar het eiland brengt, voelt dat ontbijtje toch niet zo lekker meer. Het lijkt of de muren op me af komen en alles de verkeerde kant op beweegt. De heftige beweging van het schip, het-houdt-niet-op. Wat voel ik me naar en wat ben ik blij als ik even vaste grond onder m'n voeten heb.

Ik wacht op het strand terwijl de andere de toch naar de waterval maken. Met m'n shampoo in m'n hand, was ik mezelf en m'n haar in een meer dat is ontstaan uit het water van de wat en uitkomt in zee. Iets verderop is een vriendengroep uit Sumbawa een bbq (vuurtje) aan het maken en word ik uitgenodigd voor koffie en picknick. Op een steen kom ik erbij zitten terwijl de eerste verse rood oranje vis aan een stok wordt geregen en in het zand, boven het vuur worden gestoken. Ondertussen worden de vijzel en pan rijst uit de boot gehaald en wordt er sambal gemaakt. Als het eten bijna op is (en ik beleefd heb afgeslagen onder het mom van 'ik heb net ontbeten'), is het tijd om weer mee terug de boot op te gaan.

Na nog wat mooie stops en een bezoek aan het dorp van de crew (waar er in de boom wordt geklommen waarna we verse kokosnoot krijgen), gaan we terug de boot op voor het laatste stuk zee naar Lombok. We zullen de hele nacht varen en al snel blijkt dat het wederom een onrustige nacht gaat worden. Er worden hooguit een paar happen van het avondeten gegeten en de twee happen rijst die ik neem smaken niet naar meer. Een pil tegen zeeziekte komt goed van pas alleen lijkt niet tegen de zee op te kunnen. Iedereen sluit zich af in zijn eigen wereld, Eline en Kate proberen te slapen beneden in de boot. Dit is waar de muren op me af komen en mijn brein de bewegingen niet lijkt te kunnen verwerken. Met pijn en moeite klim ik naar boven waar Edward en ik twee matrasjes het dek op slepen. In de frisse lucht lijkt de situatie iets beter. Met de kapitein vlak achter ons, toch een veilig gevoel, probeer ik (terwijl ik van links naar rechts wordt geslingerd) in slaap te vallen. Op de momenten dat ik mijn ogen kort open doe, zie ik de sterrenhemel heftig van links naar rechts bewegen en doe ik dus maar weer snel mijn ogen dicht. Wat een nacht.

Wat een opluchting als we de volgend om 6 uur aankomen in Lombok. Rust op het schip. Ik begrijp van de bemanning dat we uitzonderlijk onrustig weer hebben gehad omdat de wind van de verkeerde kant kwam. Zelfs hij was zeeziek. Blij dat ik dat achteraf hoor omdat ik niet denk dat ik anders een oog dicht had gedaan. Terugkijkend op een paar geweldige dagen, ben ik toch blij weer op het vaste land te zijn. Klaar voor een busrit naar het vliegveld, op naar Maleisië.