Op verkenning in Alor

Een onrustige eerste nacht in Kalabahi door de jeuk en rode uitslag die zich over mijn lijf verspreid. Een actieve kakkerlak die langs het bed omhoog kruipt draagt ook niet echt bij aan de nachtrust. Irritatie is door de hitte ontstaan en het klimaat in Alor is nog een tikje heter en klammer dan voorheen. Rode bulten worden grote rode plakaten die zich vanuit mijn onderrug over mijn lijf uitbreiden. Na een aantal dagen afwachten lijkt het alleen maar erger te worden en voorlopig verlaten we het tropische klimaat niet dus breng ik de volgende ochtend, nadat we verhuisd zijn naar de homestay, een bezoek aan de apotheek. Met een online woordenboek en blik van de verkoopster op de uitslag, weet ze meteen een crème tevoorschijn te toveren. Tegen de jeuk. In de apotheek smeer ik het meteen op en wat een verademing! Hierna is het tijd voor een hele uitgebreide fotosessie door de verkoopster waarbij de fotos direct op haar FB worden geplaatst.

Ik loop een stukje door naar de supermarkt waarbij alle blikken op me zijn gericht zolang ik binnen ben en een verkoopster mijn zij niet verlaat om te helpen vinden wat ik zoek, prijzen op te zoeken en soortgelijke producten aan te dragen. Na wat handen en voeten werk en veel gelach door de verkoopsters onderling, weet ik de zonnebrandcrème te vinden. Alle met whitening factor en ik koop een grote fles van het lokale merk. Daar kan geen zonnestraal tegenop.

Hierna is het tijd voor een bezoek aan Takpala, een traditioneel dorp op een half uurtje rijden. We nemen seripina mee als gift wat gebruikelijk is bij het bezoeken van een dorp. Zodra we aankomen komt een van de vrouwen ons tegemoet lopen met een grote glimlach. Kroeshaar in een staart naar achter gebonden en in een jurk met spaghetti bandjes. We worden uitgenodigd in haar huis waar ze direct haar tanden in de serepina zet. Met haar tanden scheurt ze de schil eraf, spuugt deze uit en begint op de betelnoot te kauwen.

Ze planten het zelf ook en ze wijst naar de verschillende andere planten en bomen rondom het dorp zoals tabak, bananen, mango, chili etcetera. Maar het is goede betelnoot die we hebben meegebracht zegt ze met een grote open lach. De vrouw is 31, precies mijn leeftijd maar wat een ander leven. Ze heeft vier kinderen en haar man die er ook bij zit is meer dan 10 jaar ouder. Terwijl we het gesprek in het Indonesisch voeren, grapt ze erop los. Een fascinerende vrouw, als uit het wild, mooi om te zien.

We krijgen koffie en rijstballetjes gevuld met een zoet bonenmengsel. En ook bananen worden ons toegeschoven waarbij ze erop staan dat we de overige bananen meenemen voor onze terugweg. We maken op eigen houtje een rondje door het dorp waarbij we kennismaken met het dorpshoofd en de oudste vrouw uit het dorp die voor de honden zorgt die allemaal om ons heen in het huis zitten.

Na ook hier een koffie te hebben gedronken, koop ik een ring, gemaakt van een wortel uit zee. Tevens een bescherming van het kwaad wat in Alor geen overbodige luxe is, het eiland staat namelijk bekend om zijn magie. En ik moet toegeven dat we verschillende plekken of huizen passeren in een creepy setting. Dat we zoveel mensen zien die mentaal de weg kwijt zijn (door zwarte magie/ cursed?). Dat er in de dagen dat we er zijn, zo'n 6 mensen rondom de stad omkomen bij verschillende ongelukken. En hier een reeks aan begravenissen start die we overal zien, overal waar we komen, voor de komende weken.

Na Takpala rijden we naar het noorden van het eiland door verschillende dorpen die of een kerk of een moskee in het middelpunt hebben staan. Een weg die ze aan het asfalteren zijn en de steentjes tikken tegen de motor. Een stukje teer dat voor weken op mijn slipper blijft plakken herinnert me aan de slingerende (slechte) wegen door dit mooie afgelegen gebied. Uiteindelijk komen we aan in Batu putih, een prachtig strandje met een klif op de achtergrond. We eten de meegekregen bananen vanuit Takpala en maken onze weg terug naar Kalabahi om dit keer te proberen voor het donker terug te zijn. Het lukt aardig en onderweg komen we een varken tegen die met zijn poten aan een stok hangt en langs de weg gedragen wordt. Waarschijnlijk voor een huwelijk of begrafenis..

De avond brengen we door op het balkon van de homestay met een kop koffie en uitzicht op een grote denneboom. De eigenaar ontvlucht zijn groep gezelschap beneden en komt een biertje drinken en brengt uiteraard alleen voor Rokas een fles mee. Het went nog niet.

In de ochtend worden we door de grote westerse man opgehaald en hebben de boot voor ons alleen. We zien de prachtige onderwaterwereld alleen wordt het duiken en snorkelen redelijk bepaald door de sterke stroming. Aan het eind van de dag rijden we zo in een rij stilstaand verkeer. De stad is afgezet vanwege een paasoptocht. We gaan te voet verder en zien de stoet met verschillend verklede groepen kinderen voorbij komen. Van complete traditionele outfits tot een karaoke wagen met een wit geschminkte zangeres met blond haar. Al heb ik af en toe het idee dat we meer aandacht trekken dan de optocht..

Vanwege het moeten verlengen van de visa, nemen we na slechts een paar dagen Alor, de boot naar Kupang, Timor.