Jagung Bose en Gunung Mutis

We rijden terug in westelijke richting naar Soe omdat we Fatumnasi nog willen bezoeken, ten noorden van Soe. De motor krijgt een uitgebreide check waarbij het achterwiel wat extra wordt aangedraaid. Toch fijn want echt prettig zou het niet zijn als deze eraf zou vliegen. Daarna komen we Ibu Margaretha tegen bij het waterstation waar ze werkt. Ze praat snel. En aan 1 stuk door. Zonder de lach op haar gezicht ook maar even te verliezen. Ik kan haar amper volgen maar voor we het weten zijn we uitgenodigd om vanavond jagung bose bij haar te komen eten en dan kunnen we zien hoe dat gemaakt wordt. We spreken 18.30uur af want dan is ze klaar met werken.

Na het inchecken in het hotel in Soe waar we eerder met de Rus waren, een warm weerzien met de 'conciërge', kopen we koffie en koekjes om mee te nemen naar Ibu Margaretha. Bij aankomst hoeven we niet te wachten, kopen wat tomaat voor de sambal en een soort pompoen voor de jagung bose. Het is een paar minuutjes rijden naar het huis dat een kamer is, bestaat uit een betonnen vloer met 4 betonnen wanden, een matras op de grond, wat tafeltjes met spulletjes. Niet groter dan 4 bij 4. We nemen plaats op de grond en terwijl Ibu Margaretha begint met het snijden van de pompoen, komen de buren een voor een om de hoek kijken en wordt de kring steeds groter. Het hout wordt buiten al aangestoken, de pan wordt op het vuur gezet en we verplaatsen ons naar buiten toe om allemaal om het vuur te gaan zitten. De tomaat en chili worden in de vijzel tot sambal gemalen en als de gedroogde mais en pompoen lang genoeg gekookt hebben, kunnen we aan tafel. Wat een graf is. Hier wordt gegeten als ze met meerdere mensen zijn. We mogen op het graf zitten dat normaal dient als gedenkplaats. De pan en borden worden voor ons gezet met bekers water. Anderen gaan naast het graf op de tegels op de vloer zitten en eten we met z’n allen tot de pan bijna leeg is. Wat een gezelligheid, wat bijzonder en wat een unieke setting. Om een uur of tien worden we door iedereen uitgezwaaid, lekker naar bed.

Met een nasi kuning achter de kiezen, kunnen we op naar Fatumnasi. Het eerste deel van de weg kennen we al na onze eerdere poging ruim een week geleden. Na alle eerdere slechte wegen zou je denken dat het wel een keer went maar dat is tot op heden helaas niet het geval. En dan gaat het ook nog regenen. Waardoor de steile modderwegen bijna onbegaanbaar worden, net als de ellendige weg omhoog over gladde keien waar zelfs de locals moeite mee hebben en die gedeeltelijk te voet wordt afgelegd. Halverwege deze weg staan we stil. Voor overleg. Gaan we verder of gaan we terug. De locals lachen om al het geslip en zeggen allemaal 'hati-hati'; voorzichtig! Na een adempauze en een bijna lege tank gaan we meter voor meter verder omhoog verder over de gladde stenen. Wat een opluchting als we een vlakker gedeelte bereiken. Volgens voorbijgangerszijn we niet ver verwijderd van een dorp. Dat is mooi want het brandende lampje baart me voor het eerst enigzins zorgen, in dit afgelegen gebied en in het onheilspellende weer waarbij de motorbike hard moet werken om omhoog te komen.

Het ergste lijkt achter de rug en we gaan als een speer over de minder slechte, slechte weg. We kopen 2 flessen benzine bij een huis en kunnen weer genieten van het landschap en de omgeving. Inmiddels zitten we weer aardig hoog met mooie uitzichten en weer een ander landschap.

Terwijl we door een dorp rijden, met houten huisjes en ronde hutjes (in de vorm van een iglo, iets meer met een punt, uiteraard gemaakt van de palmbomen) spreek ik uit dat ik dit nooit moet vergeten. Nooit wil vergeten. Het simpele, eenvoudige gelukkige leven. Je hebt niks nodig om gelukkig en rijk te zijn. Een dak. Water. Eten om te leven. Mensen voor wie je er bent en die er voor jou zijn, om mee te leven en te delen. Samen te zijn. Puur geluk. Ik knijp mezelf om dit moment te onthouden. En hoop dat ik het nooit, nooit vergeet. Dit besef en dit gevoel van eenvoud en geluk.

Vanuit de homestay in Fatumnasi waarbij we slapen in een traditionele hut, starten we om 5 uur 's ochtends voor de beklimming van Gunung Mutis. Het eerste stuk dat normaal een uur duurt met de motorbike, leggen we te voet af omdat de weg slecht of niet begaanbare is door de regen. Wat extra uurtjes lopen dus. Vanuit het dorp lopen we door een mystiek bos met kronkelbomen en holle boomstammen met gaten zo groot dat je midden in de boomstam kunt staan. Na zo'n 2 uur passeren we rotswanden en verandert het bos meer in de jungle. Vanuit de jungle, lopen we zo groene glooiende heuvels op. Bedekt in mist. Magisch en sprookjesachtig. Het zicht is elk moment anders door de wind die de mist verplaats. Benieuwd hoe het eruit zal zien in de verte, als er geen mist is. Maar genietend van de unieke setting en bijzondere sfeer. We horen koeienbellen uit de verte en zien paarden verschijnen vanuit de mist die met hun staart omhoog, de mist in galopperen. Onwerkelijk. We maken een stop op een van de heuvels om van het uitzicht te genieten en wat uit te rusten voordat het laatste deel en steilere klim door modder en bebossing begint.

Inmiddels hebben we er zo'n 4 uur wandelen op zitten en mijn knie begint wat pijn te doen dus deze smeer ik in met een flinke laag tijgerbalsem. Dan gaan we. De gids op slippers met diepe kloven in zijn voeten stapt langs de modder met de souplesse van een ballerina en ook Rokas klimt omhoog met de snelheid van een berggeit. Terwijl ik mezelf vastgrijp aan lang gras als ik uitglij in de modder. Goed moet kijken hoe ik bepaalde paden neem om omhoog te kunnen komen, waar ik mijn voeten moet zetten. Stap voor stap lijkt het alsof ik nauwelijks vooruit kom en het voelt alsof ik door al m'n reserves ben. Om de zoveel meter moet ik op adem komen. Terwijl ik struikel, in slow motion naar boven kom en ondertussen hap naar adem, staan die twee topfit en alert elke keer om een hoek te wachten. Op dit dier dat niet in de bergen hoort en mijn zure, bezwete, bloeddoorlopen gezicht om de hoek te zien verschijnen. Zodat ik weet welke kant we op moeten want er is geen duidelijk pad. Top dit. Wat een feest. Kloteberg. Ik doe dit dus echt niet voor m'n lol.

Dan maken we een stop, bij-na-maar-nog-lang-niet bij de top, met een uitzicht op de wolken. Als vanuit het vliegtuig, kijken we zo op het dikke wolkendek om ons heen dat zich als een springkussen voor ons uit strekt. Wat zou ik graag zo op de wolken springen. Wat een prachtig en onwerkelijk gezicht! Zo mooi! Even kan ik genieten en besluit dat ik die rottop niet hoef te halen. Uiteraard is dit voor mijn twee berggeitvrienden geen optie en voordat ik het überhaupt uit kan spreken, lopen we verder en behoor ik blijkbaar tot de kudde. Onverwachts bereiken we de top. Wat de eerste top blijkt te zijn want ja, verderop is de echte top. Dus lopen we nog-verder om onze lunch (bananen en biscuitjes) te eten naast de Nederlandse gedenksteen.
En toen moesten we weer helemaal terug lopen. Ondanks de toenemende pijnscheuten in mijn knie bij elke stap omlaag, is ook de terugweg prachtig. De mist is uit de heuvels weg getrokken en daarmee verandert de sfeer compleet, de schemer in het bomenbos is vervangen door zonlicht. Heel-erg-blij om weer in het koele Fatumnasi aan te komen. Voor het eerst minder blij met de koude bucketshower. We trekken verschillende lagen kleding aan en worden al snel geroepen om te komen eten.