50 duiven en 3 bergen Mutis op je bord

Wat een warm verblijf in het koude Fatumnasi bij de familie van Bapa Matteüs. Het drinkwater met een rooksmaak omdat het gekookt is op hout. Als ik m’n bord eten op heb, wordt aangedrongen om nog een keer op te scheppen (“Makan, makan!”). Eigenlijk heb ik genoeg maar na vier keer aandringen schep ik nog een klein beetje op. Waarna ik wederom word aangemoedigd voor nog een portie. Er wordt gelachen, hoe vaker je opschept, hoe beleefder en hoe groter het compliment naar de kok. Met 'kenjang' als toverwoord wat betekent ; ik zit vol. In hun huis hoor je niet 1, niet 2 maar 3 keer de berg Mutis op je bord na te bootsen. En later laat ze haar bord zien; Gunung Mutis, zegt ze al lachend. En ligt er inderdaad een ware berg voornamelijk gemaakt van rijst op haar bord.

De avond is koud en we worden uitgenodigd om bij de familie te komen zitten om het vuur heen. Er staat een grote pan met mais op dat gekookt wordt als voer voor het varken. Mijn Indonesisch is nog niet heel goed en in eerste instantie begrijp ik dat er een varken in de pan zit, luid gelach volgt. Ook de honden verzamelen zich om het vuur en in het huis. Terwijl de puppies waarvan de oogjes nog niet goed werken soms bij het vuur vandaan gehaald worden. De hond Pintar (betekenis:slim, is zo genoemd omdat ie zo dom is) krijgt een tik met een tak als hij te dichtbij het eten komt dat de moeder van de familie aan het schoonmaken is. Als ik achter me kijk, zie ik ineens een hele wand, vol met hokjes met duiven! Los! Zo in huis. Op mijn verbaasde gelach volgt de uitleg; op een dag was er een duif in huis. De duif wilde niet weg, wilde niet naar buiten want het was zo lekker warm binnen. En zo werd 1 duif, 50 duiven. Die nu lekker warm binnen zitten. En niemand die zich er druk om maakt. Ze horen erbij. Het toppunt van in harmonie zijn met alles dat leeft, alles dat gebeurt. Volledige acceptatie van wat zich voordoet. Volgens mij kan dit alleen in Indonesië. Af en toe wordt er op de ukelele gespeeld en warm van het vuur en ruikend naar de rook, kruipen we (letterlijk want de deuropening is zo groot als in een hobbithuis) de traditionele hut in voor een heerlijke nacht rust. Als ik ’s ochtends de hut weer uit kruip, ligt Pintar voor de deur en heeft de nacht ons huis bewaakt.

We worden uitgezwaaid door de hele familie en gaan vandaag terug naar Kupang, via Kolbano beach. De weg is droog en naar beneden rijden gaat een stuk sneller dan omhoog, in no time zijn we in Soe. We maken een stop voor een nasi kuning take away en komen de conciërge van het hotel tegen waarbij het lijkt alsof je elkaar al jaren kent.

We vervolgen onze weg naar Kolbano. Dit blijkt een stuk verder dan gedacht en een redelijke detour van twee keer 70 kilometer. Door rijstvelden en bijna constant over geasfalteerde weg dus het tempo zit er goed in. Dan komen we bij een bocht, Rokas slaat een kreet, ik zie de bocht naar rechts dichterbij komen waarbij onze (linker)weghelft is bezaaid met kiezels. We gaan in de remmen, ik zie dat we de bocht niet gaan redden. De motorbike maakt een paar scherpe bewegingen naar links en naar rechts en ik zie Rokas van de motorbike afvliegen waarbij ik me zorgen maak over hoe hij er over een seconde aan toe zal zijn. Ondertussen valt de motor naar links waarna ook ik het asfalt raak. Boem! Mijn linkerknie vangt de klap op en op mijn linkerzij lig ik, met mijn knieën ligt gebogen op het asfalt. Even staat alles stil. Ik knipper met mijn ogen. Hap naar adem. Voel de scherpe pijn in mijn knie. Ik kijk door de opening van mijn helm omhoog en zie onbekende Indonesische gezichten. Dan Rokas die al overeind is gesprongen. Ik knijp mijn ogen dicht en kiezen samen tegen de pijn. Are you alright, are you alright?! Galmt het om me heen. Yes. Yes I’m alright hoor ik uit m’n mond komen. Er wordt aangedrongen dat ik op sta omdat het gevaarlijk is zo op de weg te liggen en steeds meer mensen verzamelen zich om ons heen. Ik neem een paar teugen adem en probeer op te staan. Het lijkt te lukken. De motorbike staat alweer overeind en ik zie de vangrail niet ver bij ons vandaan. We stappen op de motor, waar wat dingen aan verbogen zijn maar die het nog doet. En rijden langzaam verder om na een klein stukje een stop te maken. Trillend staan we op onze benen en realiseren we ons wat een geluk we hebben gehad. Zoveel mensen die we hebben ontmoet, volledig in het verband of met grote vieze wonden die niet helen door het tropische klimaat en noodgedwongen aan de antibiotica moesten. Onder de schaafwonden. Die niet harder dan 10 of 15 km per uur reden. Een wonder dat alleen Rokas zijn twee tenen bloeden (gelukkig heb ik altijd jodium en water bij me) en alleen mijn knie wat is verdraaid. Verder geen schaafwonden, niks, met onze blote armen en op slippers. Wat een geluk.

Zo een 45 minuten later komen we, nog wat beduusd aan in Kolbano. Waar we de zee nog niet bereikt ebben en belaagd worden door mensen met selfiesticks. Dit is even teveel. We lopen een stuk over het strand en gaan achter een boomstam zitten. Pakken onze nasi kuning uit en kijken naar het onwerkelijk mooie strand. Licht zand, lichte stenen wit en in pasteltinten, en de heel lichtblauwe zee. Als een gefotoshopte postcard met filter. Maar dan echt. Nog onder de indruk van de val en entree is het lastig overweldigd te zijn door de schoonheid. Zittend aan de waterrand, zoekend naar de mooiste steentjes kom ik een beetje bij.

Het is al middag en we moeten nog naar Kupang dus rijden niet veel later verder. Maken nog een stop om de motor te laten checken en realiseren ons steeds meer wat een geluk we hebben gehad. Bijna in Kupang aangekomen stoppen we voor koffie en zoete snacks uit de regio en nemen een zak voor Ody mee. In de avond komen we weer in het beachcafe aan waar we ook nog mee kunnen eten en besluiten dat we morgen niet de boot nemen. Later in de week gaat er nog een. Even rust!