Na de ceremonie in het nabijgelegen dorp rijden we terug naar Pantai Paris. Onderweg wordt er weer flink naar ons geroepen door voorbijgangers of van langs de weg met enthousiaste kreten zoals 'bule!!' (wit persoon). Wat verblijven we toch op een fijne plek en we vragen of we vrijwilligerswerk kunnen doen, in ruil voor accommodatie. Dat kan! En in de dagen erna maken we een powerpoint presentatie, een recycle station, verbreden we het strand, maken een naambord en andere kleine bordjes waarbij we onder andere kokosnoothulzen als kwast gebruiken. Vaak krijgen we ‘s middags lunch die meestal wordt gemaakt door de altijd vrolijke mama Michaëla of de zus van mama Susi. Die vaak om 4 uur 's ochtends opstaat om brood te bakken. In de avond zorgen wij voor het eten. Soms met z’n allen in de keuken waar we onder andere sambal en gado-gado maken. Op het petroleum gaspitje (waarmee ik nog een keer bijna de hele homestay in vuur en vlam zet en mama Michaëla met het hele gevaarte naar het strand rent om dit te voorkomen) en eten vaak gezamenlijk, zo gezellig en zo fijn. Soms eten we met wat meer en soms met wat minder mensen, net wie er zijn, aan de tafel op het strand. Met een kaars in het midden van de tafel, uitzicht op palmen en zee met het geluid van het water dat een paar meter verderop het strand op rolt. Wat een warmte, wat een thuis.

De boot naar Sulawesi is inmiddels lang en breed vertrokken dus dat plan staat even on hold. Inmiddels zijn we ook begonnen met vasten, doen we mee met de ramadan die door een groot deel van de bevolking in Indonesië gedaan wordt. Uit nieuwsgierigheid, om te ervaren hoe dit is en te weten hoe het voelt wat zoveel mensen op de wereld doen. Als uitdaging voor mezelf, benieuwd hoe ik hier lichamelijk en mentaal op reageer. En de gedachte die erachter zit zoals; weten hoe het is om honger te hebben, mee te kunnen voelen met arme mensen, niet toe te geven aan je zintuigen of je hier in ieder geval niet door te laten leiden. Daarnaast om barmhartig te zijn, geduldig en loyaal naar de medemens (verschillende raakvlakken met de yogafilosofie). Dus staan we elke dag voor 4 uur 's ochtends op om te eten en drinken. Aansluitend mediteer ik en doe ik yoga op het strand terwijl de zon opkomt en ik de nacht in dag zie veranderen. Waarbij af een toe een local in de zee zit, de hond resoluut naast me op de yogamat komt zitten of recht voor me met zijn neus een paar centimeter van mijn gezicht verwijderd. En ’s avonds rond 18.00 uur breken we het vasten na zonsondergang. Vaak met zoetigheid gekocht bij een van de kraampjes waarmee speciaal voor de ramadan een hele straat in de stad gevuld is. Het is er een drukte van belang en er heerst bijna een feestelijke sfeer. Zo leuk! Ook hier wordt het gevoel van samen zijn, vriendelijk- en vrolijkheid gedeeld.

Terwijl we in Maumere verblijven, zien we mensen komen en gaan, komen en gaan. Een avond maken we een hart van kaarsjes in het zand, dansen op het zand bij het strand café van de buren. Samen staat telkens centraal, genieten van het eten, de muziek en elkaars gezelschap. Gaan we mee met een bezoek aan het weversdorp Lepo Lorun waar ook Ibu Alfonsa aanwezig is die internationaal als woordvoerster en bemiddelaarster werkt om de kleding, kleden en sarongs te exporteren. We worden ontvangen met muziek en dans waar we uiteraard weer mee 'moeten' dansen'. Ook de traditionele dans van Flores wordt gedaan waarbij we hand in hand in een kring bepaalde passen volgen, op een bepaald lokaal lied. Na een rondleiding van Ibu Alfonsa moet er weer gedanst worden, blijven we wat rondhangen en worden we uitgenodigd om mee te eten. Ook hier is de gastvrijheid weer enorm.

Terug 'thuis' blijkt dat een van de gasten de sleutel van hun kamer is verloren. Er is geen reservesleutel en de sleutel kan overal zijn - vanaf het dorp was het zo een 20 minuten rijden en het is al laat en donker. Dus wordt geprobeerd het slot open te breken. Eerst met spelden waarna het materiaal steeds groter wordt en de pogingen eindigen met een soort koevoet. Ook wordt geprobeerd binnen te komen door op de muur van de naastgelegen badkamer te klimmen en de muur (plakkaten houtwerk) los te breken. Waarbij ik de jongen van mama Susi naar beneden moet roepen want ze is bang voor een elektrocutie. Alle pogingen zonder succes en ineens is er niks meer over van het slot en het sleutelgat is nergens meer te bekennen. Dan wordt de sleutel gevonden! Die gewoon in hun tas zat. Die niet meer in het slot past want dat is 1 brei van metaal geworden. We zullen morgen iemand laten komen om het slot eraf te halen en met wat verschuivingen van mensen kunnen ze in een andere kamer om de nacht door te brengen.
Het is nog niet over met de pret. De volgende dag is een van de gasten haar paspoort kwijt. Degene die het paspoort had om voor haar te bewaren, is onbereikbaar. En haar vlucht gaat over een paar uur. Uiteindelijk wordt het paspoort een uur voordat haar vlucht gaat gevonden en door iemand naar de homestay gebracht. Met veel chaos, emotie en paniek.
Dezelfde dag laat ik mijn telefoon per ongeluk ergens liggen en bij terugkomst is deze verdwenen. Er volgt een waar recherche onderzoek met verschillende briefings waarbij iedereen die maar in de buurt kon zijn, aanwezig is. We gaan naar een mevrouw in de buurt waar mensen heen gaan o.a. als ze iets kwijt zijn. Ze staat erom bekend bepaalde krachten te hebben om dingen te weten of te zien. Ze hoeft geen geld dus nemen we koffie en kaarsen mee als donatie. We wachten op haar veranda tot ze thuis komt. Na een kort gesprekje vertelt ze dat de telefoon nog in de buurt is, en deze ook weer terug komt. We moeten een paarse kaars branden op de plek waar deze verloren is en zout om de plek heen strooien. Dus dat doen we. De volgende dag, geen telefoon. Iedereen leeft mee en vraagt de hele dag of mijn telefoon al terug is. 's Avonds is de telefoon er nog steeds niet en besluit ik alle gegevens van afstand te blokkeren en daarmee te verwijderen.

Diverse malen wordt er gezegd dat ik moet geloven dat de telefoon weer terug komt dus dat doe ik die ochtend dan maar. Maar ik vind de telefoon niet. Tot mama Michaëla aan komt rennen. Met een telefoon in haar hand, hoog in de lucht gestoken. Door het dolle. Mijn telefoon. Die in het zand lag, achter de keuken. Iedereen springt en danst van blijheid. Wat een geluk. Vlak na een kreet van ons van blijheid, volgt een paar meter verderop een schreeuw die door merg en been gaat. Als een bliksemschicht die van onze blijheid omschiet in verdriet een paar meter verderop. Een meisje (die ook in de homestay verblijft) krijgt bericht van haar moeder die naast haar zit en zakt door haar benen in het zand. Ze rent naar de zee en laat zich op haar knieën in het water vallen, gevuld met wanhoop. Bij dit aanzien verandert onze blijheid in een fractie van een seconde in bezorgdheid en serieuze gezichten. Niet veel later staat een vrouw uit het dorp, verloren in zee, haar haar te wassen. Het blijkt dat haar twee kinderen vermist zijn. Nog meer wanhoop. Mama Susi roept iedereen bij elkaar en doet een gebed voor het meisje en de vrouw. Later die dag worden de kinderen terug gevonden. En hiermee lijken de verliezen voorlopig ten einde.