Laatste avonturen in Maumere, weg van huis
Blijf op de hoogte en volg Annika
15 Augustus 2017 | Indonesië, Maumere
Ondertussen gaan en komen er nieuwe mensen en is het weer tijd voor een bezoek aan de wekelijkse markt. Waarbij wij dames op onze knieën zitten voor de bergen kleding en elk kledingstuk 30 cent kost. Graag wil ik een gedragen sarong kopen en afgelopen weken heb ik hier al verschillende markten voor bezocht, dit keer heb ik geluk en ik vind een prachtige met een Maumere/ Flores patroon. Elke regio heeft zijn eigen stijl, gekenmerkt door bepaalde kleuren, afbeeldingen en/of patronen. Zo kan je bij een vrouw aan haar kleding precies zien uit welke regio ze afkomstig is. Langzaamaan begin ik ook de patronen te kennen en herkennen, geweldig om te kunnen zien uit hoeveel verschillende gebieden de vrouwen komen die nu in Maumere wonen.
Naast de Sarong, koop ik slippers (waarbij alle aanwezige slippers uit de plastic verpakkingen worden gehaald, uitgestald worden op de vloer om steeds te concluderen dat de slippers te groot of te klein zijn). Winkel na winkel ligt de grond telkens vol met slippers en plastic zakjes waarin deze verpakt zaten. Tegenhouden heeft geen zin; 'Tidak apa apa' - geen probleem. Na een aantal pogingen is het gelukkig raak en voor 75 cent koop ik een mooi paar. Naast de sarong en slippers koop ik koffie, rode rijst, moringa, een armband (gemaakt van een zeewortel die beschermt tegen kwaad en magie) en lemper (gestoomde rijst met kokos in bananenblad). We maken onze weg terug naar de motorbikes tussen de vrouwen door die achter bergjes zout zitten en mannen achter alle soorten (gedroogde en verse) vis. Gegroet door velen met 'Ibu', 'Mama' of 'Kaki'. Soms met ‘sister’. Titels of benamingen die voor elke naam en vrouw gebruikt worden. Waar 'Oncle' of 'Bapa' voor mannen gebruikt wordt. Of ‘mister’ en ‘misses’ dat gewoon voor elke toerist, onafhankelijk van je geslacht en door elkaar gebruikt wordt. Meer als een 'hallo' als je langsloopt; galmt het al maanden 'Misterrrr!'.
Als we, met volle tassen, thuis aankomen, doe ik super onhandig en brand ik m'n kuit tegen de uitlaat. Wat een geluk dat Lorenda, die helemaal thuis is in de etherische oliën, hiernaast staat. Het brand als een malle en de pijn en rode plek neemt in korte tijd enorm toe. Ze smeert er zo snel mogelijk wat lavendel olie op en je gelooft het niet maar de pijn verdwijnt. In een seconde van hevige brandende pijn, naar niets. Compleet weg en per direct. Wat een geluk. In de dagen erna ontmoet ik op de een of andere manier diverse mensen met olies van planten en Chinese helende olie. In tegenstelling tot bij alle andere mensen met plekken gebrand aan de uitlaat (en dat zijn er nogal wat), blijft de huid erop zitten, komt er geen wond, ontstaat er geen ontsteking, geen pus, en hoef ik niet aan de antibiotica doordat plekken niet helen in dit klimaat. Wat een geluk weer, het lijkt wel een wonder.
Dan is er een moment dat ineens iedereen aan lijkt te komen uit Sulawesi, vol met verhalen, vol enthousiasme. Op dezelfde dag komt Ana aan die overmorgen de boot wil nemen naar Sulawesi en in de veronderstelling is dat ik daar ook heen ga. Ik help het misverstand uit de weg. We kunnen alleen de boot nemen die eens in de twee weken gaat en die vertrekt een paar uur rijden bij Maumere vandaan. En die gaat over twee weken. Ondertussen heb ik nog 2 weken voordat mijn visum definitief verloopt en ik Indonesië uit moet. Rokas en ik hebben geen plan. Ik moet m’n terugvlucht naar NL nog boeken en plannen dat ik dus over 2 weken bij een vliegveld in de buurt ben. Na een paar uur denken en overleg weet ik het zeker en hak ik de knoop door. Morgen ga ik naar Sulawesi. Een lastige beslissing om Pantai Paris met alle liefste warmste meelevende mama Susi, mama Michaela, Jafer, de vrolijkste buurjongens en Rokas te verlaten.
Met tranen in m’n ogen volgt het warme afscheid waarbij mama Susi me nog allemaal cadeautjes toestopt, met gemengde gevoelens loop ik het hek door naar de boot, waar Anna al zit te wachten omdat haar Ojek al eerder klaar stond. Nog een keer kijk ik achterom terwijl Rokas op de motorbike stapt die me (in alle veiligheid) naar zoveel prachtige plekken heeft gebracht. Op naar een laatste nieuw eiland, met de gigantisch reusachtige (!!!!) ferry, op naar Sulawesi.
Naast de Sarong, koop ik slippers (waarbij alle aanwezige slippers uit de plastic verpakkingen worden gehaald, uitgestald worden op de vloer om steeds te concluderen dat de slippers te groot of te klein zijn). Winkel na winkel ligt de grond telkens vol met slippers en plastic zakjes waarin deze verpakt zaten. Tegenhouden heeft geen zin; 'Tidak apa apa' - geen probleem. Na een aantal pogingen is het gelukkig raak en voor 75 cent koop ik een mooi paar. Naast de sarong en slippers koop ik koffie, rode rijst, moringa, een armband (gemaakt van een zeewortel die beschermt tegen kwaad en magie) en lemper (gestoomde rijst met kokos in bananenblad). We maken onze weg terug naar de motorbikes tussen de vrouwen door die achter bergjes zout zitten en mannen achter alle soorten (gedroogde en verse) vis. Gegroet door velen met 'Ibu', 'Mama' of 'Kaki'. Soms met ‘sister’. Titels of benamingen die voor elke naam en vrouw gebruikt worden. Waar 'Oncle' of 'Bapa' voor mannen gebruikt wordt. Of ‘mister’ en ‘misses’ dat gewoon voor elke toerist, onafhankelijk van je geslacht en door elkaar gebruikt wordt. Meer als een 'hallo' als je langsloopt; galmt het al maanden 'Misterrrr!'.
Als we, met volle tassen, thuis aankomen, doe ik super onhandig en brand ik m'n kuit tegen de uitlaat. Wat een geluk dat Lorenda, die helemaal thuis is in de etherische oliën, hiernaast staat. Het brand als een malle en de pijn en rode plek neemt in korte tijd enorm toe. Ze smeert er zo snel mogelijk wat lavendel olie op en je gelooft het niet maar de pijn verdwijnt. In een seconde van hevige brandende pijn, naar niets. Compleet weg en per direct. Wat een geluk. In de dagen erna ontmoet ik op de een of andere manier diverse mensen met olies van planten en Chinese helende olie. In tegenstelling tot bij alle andere mensen met plekken gebrand aan de uitlaat (en dat zijn er nogal wat), blijft de huid erop zitten, komt er geen wond, ontstaat er geen ontsteking, geen pus, en hoef ik niet aan de antibiotica doordat plekken niet helen in dit klimaat. Wat een geluk weer, het lijkt wel een wonder.
Dan is er een moment dat ineens iedereen aan lijkt te komen uit Sulawesi, vol met verhalen, vol enthousiasme. Op dezelfde dag komt Ana aan die overmorgen de boot wil nemen naar Sulawesi en in de veronderstelling is dat ik daar ook heen ga. Ik help het misverstand uit de weg. We kunnen alleen de boot nemen die eens in de twee weken gaat en die vertrekt een paar uur rijden bij Maumere vandaan. En die gaat over twee weken. Ondertussen heb ik nog 2 weken voordat mijn visum definitief verloopt en ik Indonesië uit moet. Rokas en ik hebben geen plan. Ik moet m’n terugvlucht naar NL nog boeken en plannen dat ik dus over 2 weken bij een vliegveld in de buurt ben. Na een paar uur denken en overleg weet ik het zeker en hak ik de knoop door. Morgen ga ik naar Sulawesi. Een lastige beslissing om Pantai Paris met alle liefste warmste meelevende mama Susi, mama Michaela, Jafer, de vrolijkste buurjongens en Rokas te verlaten.
Met tranen in m’n ogen volgt het warme afscheid waarbij mama Susi me nog allemaal cadeautjes toestopt, met gemengde gevoelens loop ik het hek door naar de boot, waar Anna al zit te wachten omdat haar Ojek al eerder klaar stond. Nog een keer kijk ik achterom terwijl Rokas op de motorbike stapt die me (in alle veiligheid) naar zoveel prachtige plekken heeft gebracht. Op naar een laatste nieuw eiland, met de gigantisch reusachtige (!!!!) ferry, op naar Sulawesi.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
