Van Flores naar Sulawesi

Na even wachten en een rode stempel op m’n hand (dit lijkt alleen bij Anna en mij als toeristen de procedure te zijn), sluiten we buiten aan in mensenmassa. Langzaamaan komen mensen via de lange schuine loopplank, die de ferry met het vaste land verbindt, aan wal gelopen voor wie de eindbestemming Flores is. Het is druk, kleine groepjes mensen en gezinnen die samen een flinke mensenmassa vormen. Omringd door tassen en dozen. Op hoofden, in handen en op de grond. Het is tien uur ‘s ochtends en ook de temperatuur begint toe te nemen. Af en toe gaat het ijzeren hoge hek open, dan is het dringen geblazen om gehaast aan boord te gaan. Iedereen moet de ferry op die al vol zit met mensen die al een dag op de ferry zitten vanuit Timor. Schuifelend gaan we stap voor stap de loopbrug op schuin omhoog, richting het gigantische gevaarte. Tussen alle mensen met spullen en personeel die dozen en tassen op hun hoofd draagt. Dringen geblazen. Lichtelijk onrustig kom ik aan boord en wacht ik op Anna die een paar meter achter me op de loopbrug loopt, wachten is hier niet eenvoudig want de mensenstroom duwt me langzaam vooruit. We gaan de hoek om en zien een grote ruimte met rijen groene bedden. Op elk bedje dat we zien, ligt al een Indonesiër, die ons stuk voor stuk nieuwsgierig aankijken en soms wat toeroepen. Via een trappenhuis lopen we omhoog, slaan linksaf en hier is het al een stuk rustiger. We worden door een paar mensen geroepen waar plek is met twee bedjes naast elkaar. Er zit een groep vrouwen dus besluiten we dat dit een mooie plek is.

Mannen en vrouwen komen voorbij om spullen te verkopen zoals flessen water, mandarijnen en gekookte maaltijden. Anna koopt pinda’s en voor we het weten heeft een meneer naast ons de pinda’s voor haar betaald. Het is toch niet te geloven. Al snel krijgen we vanuit verschillende hoeken eten aangeboden en raken we aan de praat met het gezin tegenover ons. Het eten sla ik af in verband met het vasten, in ons blok zijn helaas geen moslims maar iets verderop op de boot wel. Dat is fijn want dan kan ik zien wanneer het tijd is om te eten (doordat we veranderen van locatie, veranderen ook de tijden van het vasten). Het gezin gaat naar Balikbapan, gelegen in het Indonesische deel van Borneo. Het meisje heeft er een baan gevonden en ze gaat er op proef. Als het goed gaat, mag ze blijven en dan reizen haar ouders weer terug naar Larantuka waar ze vandaan komen. Ze hoopt dat het goed zal gaan alleen ze kijkt er wel tegenop dat ze daarna haar familie zal moeten gaan missen. Ze vraagt onze tickets zodat ze eten voor ons kan halen, 1 maaltijd zit bij het ticket inbegrepen. En hoe laat we ons gaan wassen want dan kunnen we samen gaan. Ze nestelt zich tussen ons in en wilt alles van ons weten. Ze leert ons Indonesische woorden en we leren haar wat Engels. Ze bekijkt alle foto’s op onze telefoon waarbij vooral de selfie’s reuze interessant zijn.

Er blijven mensen langskomen om spullen te verkopen. Waaronder een man die een kreet slaakt bij het zien van mijn sarong. In zijn enthousiasme ratelt hij erop los en ik begrijp de helft ervan. Het komt erop neer dat de sarong is gemaakt in een dorp waar hij vandaan komt of dat de sarong van iemand is geweest die in dat dorp woont die hij kent. Misschien wel beide. Hij schrijft de naam op en zegt dat ik het maar eens op moet zoeken. Op het moment dat er weer internet is, blijkt dat de naam Watublapi, een naam van een weversdorp is in Flores, Maumere. Waar mijn sarong dus waarschijnlijk gemaakt is. Wat ontzettend leuk.

Bij de zoektocht naar de wc voel ik voor het eerst sinds lange tijd wat ongemakkelijkheid. De dichte volle ruimtes met starende mensen. Mijn ogen schieten alle kanten op, overal mensen, niemand die niet naar me kijkt. Een wat natte gladde vloer. Waar is die verrekte wc. Voordat ik het weet wordt me de wc gewezen en zie ik ook dat alle starende blikken samengaan met een flinke glimlach. De wc valt me alles mee, er is water in een emmer om mee door te spoelen, en een kraantje dat werkt. Geen vieze lucht, geen overstroming en een wastafel met stromend water en spiegels. Spiegels. Lang heb ik mezelf niet in een spiegel gezien en ik vind het dan ook een ietwat vreemde gewaarwording. 1 verstopte wasbak maar dat kan overal gebeuren. Eenmaal terug bij mijn bed, kruip ik in mijn Sarong en liggen we met z’n drieën dicht tegen elkaar aan. Lekker slapen voordat we straks midden in de nacht in Makassar aankomen.

De boot staat stil. Door de constante TL verlichting in de boot en het matte glas van de ronde raampjes waar je eigenlijk niet doorheen kunt kijken, heb je geen idee hoe laat het is. Mensen zeggen dat we eruit moeten omdat we in Makassar zijn. We zeggen de families gedag die nog een aardige tocht voor de boeg hebben. Het is een uur of 4 in de ochtend en we komen aan in een moderne terminal. Er worden ons op de weg naar de uitgang diverse taxi’s aangeboden voor 100.000 rupiah, wat lachwekkend veel is voor Indonesische begrippen (zo’n 6,5 euro). We proberen een Ojek te regelen maar dat lijkt zo makkelijk niet te gaan. Het minimale bedrag dat we voor elkaar krijgen, is 20.000 terwijl een normale prijs voor die afstand 5000 is. Ik vind het onzin maar Anna vindt het wel prima. Daarnaast is het midden in de nacht en mogelijk niet al te veilig en te ver om te lopen. Dus uiteindelijk nemen we de ojeks. Bij aankomst bij het goedkoopste hotel dat er te vinden is, maken we het personeel wakker dat op de grond ligt te slapen (sorry!) en checken we in in de nette kamer zonder ramen maar met airco.

Tijd voor nog een paar uurtjes slaap en een douche. Terwijl ik mijn haar sta in te soppen hoor ik dat iemand de wastafel gebruikt en zie ik tegelijkertijd water uit een leiding zo in de doucheruimte stromen! Snel til ik mijn toilettas op (er is geen haakje dus deze stond veilig op de grond) en zet ik een stap opzij zodat dit water niet over mijn tenen stroomt. Met wat water spoel ik wastafel-water richting het putje en de rest van mijn douchebeurt hou ik mijn ogen niet van de leiding af voordat hier straks weer een stroom tandpasta water uit komt zetten. Het doet me denken aan Lembata waar de wastafel afvoer een leiding naar de grond was en daar ophield. Dus elke keer bij het tanden poetsen vergat ik dit en stroomde het water over mijn voeten heen. Met een lichte spreidstand was dit probleem direct verholpen. In ieder geval ben ik weer fris en fruitig en klaar om Makassar te gaan verkennen.