Achtervolgd in Makassar

Tijd om Makassar te verkennen. Wat een stad. Brede wegen. Veel verkeer. Hoge gebouwen. Winkels. Bij de vraag voor een markt worden we door diverse mensen naar de shoppingmal verwezen. Een shoppingmal! Kan je het je voorstellen. Dat is wel het laatste waar ik naartoe wil. De lokale markt wil ik. Met kippen en vrouwen op de grond met groenten en fruit. Waar het gezellig is, je praatjes kunt maken en je ogen uit kunt kijken. We komen er niet uit maar begrijpen wel dat we het buskaartje naar Tana Toraja (onze volgende bestemming) van te voren moeten kopen. We krijgen verschillende informatie waaronder dat bussen op zondag niet rijden, waar een ander beweert dat ze wel rijden alleen op bepaalde tijden. We nemen dus een bemo naar het busstation waar blijkt dat de bussen naar Tana Toraja elke dag op hetzelfde tijdstip vertrekken, en ook op zondag. Dus we kopen een ticket voor de nachtbus voor vanavond – beiden hebben we niet de behoefte veel tijd in Makassar door te brengen. We doen een kleine tour door de stad waarbij de we o – zo – drukke (overdekte) markt vinden. Kleine smalle paadjes, vol met vrouwen met hoofddoeken en verkopers met microfoons. De eetstalletjes zijn afgeschermd met een doek vanwege de ramadan. Een groot deel van de inwoners is moslim wat duidelijk in het straatbeeld te zien is. De drukte is wat overweldigend en via een modderweg lopen we al glijdend weg van de markt.
Ik heb iets gelezen over een niet-te-missen winkel met zoetigheid. Het lijkt me leuk om daar iets te kopen om vanavond het vasten mee te doorbreken. Het is 1,5 km lopen en we gaan op weg. Na een paar minuten merk ik dat we achtervolgd worden door een jongen. Als we stilstaan, blijft hij stilstaan en als we afslaan doet hij hetzelfde. Aan de jongen te zien is hij mentaal niet helemaal in orde en hij heeft zijn blik constant op de grond gericht. Anna vertrouwt het niet en wil in een taxi stappen. Ik vraag de jongen wat hij wil maar er komt geen contact. Even stoppen we nog bij een groepje mannen maar die lijken ons probleem niet te willen begrijpen – later wordt duidelijk dat ze wel weten dat hij psychisch niet in orde is. Dit betekent echter dat ze niks met iemand kunnen of doen. Contact met mensen met een psychische stoornis wordt zoveel mogelijk vermeden, er wordt verondersteld dat hier zwarte magie aan ten grondslag ligt. Ik denk dat de jongen niet zoveel kwaad kan maar Anna begint over scenario’s waarin hij een mes zou trekken. Dus we lopen een duur hotel in en vragen om hulp. Mijn Indonesisch is niet goed genoeg om ons probleem uitgelegd te krijgen en er wordt een meisje bijgehaald die Engels spreekt. Het probleem wordt begrepen, een hotelgast uit Jakarta hoort het en schiet te hulp. Hij loopt naar buiten om met de jongen te praten. De jongen gaat vervolgens achter een muur, een paar meter verderop staan. De man biedt ons aan naar het hotel of de winkel te rijden en iedereen in het hotel raadt ons af verder te lopen. Ok, dus we krijgen een lift van de meneer die op vakantie is met zijn dochter in Makassar. Wat ongelofelijk vriendelijk weer.

We brengen zo een 10 minuten door in het walhalla van zoetigheid. De winkel is gevuld met kokoshapjes en ricecakes. Een andere bezoeker vertelt me wat wat is, en wat zijn favorieten zijn. Die besluit ik te nemen en uiteraard loop ik met veel meer zoetigheden naar buiten dan wat de bedoeling is. Via de boulevard lopen we terug richting het hotel en komen nog langs een hele rij met kraampjes waar allemaal tropische visjes in zakjes aan hangen. Wat een gek surrealistisch gezicht. Op de boulevard volgen verschillende gesprekjes en een interview. Het valt me op wat een bekijks Anna trekt met haar blonde lange haar. De laatste missie voor de dag is het vinden van Minyak Gosok olie. Een lokale Chinese (wonder)olie gemaakt van medicinale planten die in Sulawesi in veel huishoudens niet ontbreekt. De olie verlicht onder andere gewrichtspijn, kiespijn, jeuk, lichte brandwonden, schaafwonden, muggenbeten, hoest, buikpijn en hoofdpijn. Dat moeten we hebben. Aangezien het zondag is, zijn alle toko’s echter gesloten. We komen in de tokostraat en om de zoveel meter is er een groot uithangbord met een afbeelding van de olie te zien alleen alles is dicht. Gelukkig is de apotheek open en slaan we verschillende flesjes in. De olie kan ik meteen gebruiken om mijn brandwond van de uitlaat van een paar dagen terug mee in te smeren.
’s Avonds eten we een hapje en neem ik een nasi campur to go mee voor later in de nachtbus, als ontbijt. Het wordt een bochtige rit, in een luxe bus met grote stoelen die verzetbaar zijn. We stoppen diverse malen. Rond 4.30 uur gaat mijn wekker, tijd om te eten. In de donkere bus werk ik de nasi naar binnen waarbij ik het zo time dat ik elke keer een hap neem als we uit de bocht komen. Heel erg fijn is dit niet. Vol en lichtelijk misselijk ga ik weer slapen. Het is ochtend en we komen aan in Rantepao, een plaatsje in Tana Toraja. Voordat we bij het hotel komen (de tweede optie van onze verkenning want de eerste kamer die we zien heeft geen stopcontact in de kamer) hebben we al diverse tourguides gesproken. We begrijpen dat we geluk hebben want juist vandaag is een begrafenis, een grote begrafenis. Na wat vergelijk, kiezen we een gids. Er is nog wat tijd om ons op te frissen en dan gaan we op de motorbike, op naar een grote traditionele begrafenis waar Tana Toraja bekend om staat.