En daar gaan we..

Daar zit je dan. Naast de grote kerstboom op Schiphol. 1 januari 08.42 uur. Terwijl de lucht achter een KLM toestel roze kleurt, probeer ik mijn 128GB geheugenkaart in mijn telefoon te repareren want ik wil een stukje video opnemen. Om 09.26 uur schrik ik van de tijd, geef ik het op en schuif ik de oude vertrouwde 8GB kaart weer in m'n Motorola. Ik haast me naar Gate 3 waar om 10.05 uur het Oman air toestel me via Daman en Muscat naar Goa zal brengen.

De sfeer zit er nog niet echt lekker in. Terwijl ik op de loopband sta, zie ik de gate aan me voorbijtrekken. Geeft niet, ik wil toch nog eerst een wc vinden. Die natuurlijk mijlenver weg is, juist als je er snel nodig hebt. Een rij. Het stinkt. Met maar drie wc hokjes. Nog maar een half uur voordat het vliegtuig vertrekt. Als het mijn beurt is, laat ik alle mensen even zien in welk tempo het ook mogelijk is maar de wc te gaan en ik zet een persoonlijk record neer.

Als ik in een hoog tempo bij de gate aankom, zit de ruimte nog helemaal vol mensen. Zoals altijd. Het is wachten op een handtekening van de beveiliging voor er geboard mag worden. Iets dat in Nederland, in deze tijd natuurlijk uiterst serieus wordt genomen. Terwijl ik kalm afwacht, voert de (Indiase?) jongen naast me een uitgebreid videogesprek in het Arabisch. Ik probeer het te volgen maar verder dan 'As-salāmu ʿalaykum' en 'shukran' kom ik niet. Ondertussen vraag ik me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben. Wat bezielt me? Ben ik soms gek dat ik iedereen weer achterlaat. Om in m'n eentje te vertrekken. Twijfels en doemscenario's. Nee echt gezellig is het nog niet.

In het vliegtuig zit ik naast Hilde. We hebben beide dezelfde eindbestemming. Wat heel toevallig blijkt want dat aantal is van alle passagiers op 1 hand, nou hooguit 2 handen te tellen. We wisselen (o.a. yoga)verhalen uit en Hilde komt al vele jaren in Goa waardoor ze me nog van leuke tips kan voorzien. Ook kunnen we allebei heel goed in een vliegtuig slapen.

In Daman loopt bijna het hele vliegtuig leeg. De overige passagiers moeten blijven zitten terwijl de benzine wordt bijgetankt. Nog voor de verwachtte aankomsttijd komen we aan in Muscat en via een snelle route zitten we alweer bij de gate voor de volgende vlucht. Ruim op tijd. Even mensen kijken is leuk waarbij vooral de gewaden en baarden opvallen, heel extreem is het allemaal niet. Al snel is de wifi verbinding belangrijker tot we weer het vliegtuig in mogen. Dit keer een kleinere versie, mét Indiase maaltijd en flashy schermpjes. De drie uur gaat (al slapend) snel voorbij en voor je het weet sta je al bij 'immigration'. Gelukkig is alleen Hilde degene die bij de douane vragen krijgt over of ze getrouwd is. Ik krijg alleen een hele vriendelijke glimlach en moet 6 vingerafdrukken achterlaten.

De bagageband duurt lang maar beide tassen komen uiteindelijk op de band voorbij. De (vooraf geregelde) chauffeur van Hilde heeft gelukkig wel een vriend die me naar Arambol kan rijden, we gaan allebei naar een ander plaatsje in Goa. De scherpe prijs die ik verwacht, ziet er toch wat anders uit. Nachttarief. Ja het is ook wel 5 uur 's ochtends. Te moe van de reis stem ik na een korte afdingpoging in met de prijs, we kunnen gaan.

Na 3 minuten rijden, stoppen we langs de weg waar pannen staan en thee wordt gedronken. Ik sla een rondje over en krijg een flesje water. Niet helemaal op m'n gemak in deze duistere setting, ben ik blij als we verder rijden. Na een leuk gesprek waarbij onze familie-, woon- en werksituaties zijn doorgenomen, komen we iets over zessen s 'ochtends aan in arambol.

Op straat is alleen hier en daar een verlaten Rus te bekennen. Zittend op de stoep met een fles drank in de hand of aan de mond. De chauffeur waarschuwt me voor de Russen. Die moet ik niet vertrouwen en daar moet ik mee op m'n hoeden zijn. Dat is de Indiase bevolking zelf ook. Even dat je het weet. Bij aankomst geef ik bij gebrek aan licht en slaap ongemerkt veel te veel geld voor de taxirit. Ik krijg het direct netjes weer terug en de waarschuwing dat ik ook daarmee moet oppassen.

Ik wurm me door het hek van het Guesthouse, dat niet meevalt met backpack en al. Na wat voorzichtige 'helloooo's', een wandeling door het Guesthouse, wat trappen op en af, komt een jongen tevoorschijn. Hij laat me mijn kamer zien, maakt het bed op dat (wat) muffig ruikt. Ik zoek m'n sjaal om als deken te gebruiken maar die zit niet in m'n tas. Die bevindt zich ergens tussen Schiphol en Goa.

Ondanks dat het inmiddels 7uur is, duik ik in bed waar ik 6 uur later weer uitkom. Tijd voor een kleine verkenning!

-----

Arambol

Hippies. Heel veel hippies. Blote bovenlijven. Dreadlocks. Wijde gekleurde broeken. Hele korte hotpants met topjes. Met afgetrapte enkellaarsjes, op blote voeten of op de motor. Russen achter de kinderwagen. Meer toeristen die zich in dit oord gevestigd hebben dan lokale bevolking. De kraampjes met sjaals, doeken, dekens, wijde broeken, hippe shirtjes, hippie tassen, wierook en Indiase kruiden volgen elkaar in een lange lijn op. De hele hoofdstraat door. Raw en vegan restaurants. Aanplakbiljetten om duizelig van te worden voor spirituele activiteiten, dance events, meditatieworkshops, healings, massages, muziekoptredens en van yogascholen. En tussen dat alles door lopen de versierde Indiase vrouwen in kleurrijke kleding met gouden sieraden in de neus, oren en om de nek. Met doeken of schalen dragend op hun hoofd. Iedereen maakt oogcontact waarop een open glimlach volgt.

De mannen die graag willen verkopen maar niet lastig zijn. Iedereen even aardig en geïnteresseerd, hangend in – of voor – hun winkel. Die graag contact maken en makkelijk een praatje aanknopen. Wat ik opmerkelijk vind, na deze hoeveelheid toeristen. Wat verdwaalde koeien slenteren over de oranje zandpaden en op straat. Tussendoor sjezen de toeterende brommers en auto’s die niet de koeien maar wel jou bijna omver rijden.

Via een weggetje waarvan ik steeds meer overtuigd raak dat ik in een achterbuurt kom, sta ik ineens op het strand. Voor me zie ik een breed strand, de rustige zee. Ik kijk naar rechts, via een paar Indiase mannen die watermeloen uithappen, glijden me ogen over de houten gekleurde bootjes die op het zand liggen. De dikke rij palmbomen aan het einde van het strand, gekleurde huisjes in de verte. Tot ik zie wat zich vlak naast me bevindt. Zes rijen zonnebedden, vol met witte alternatieve of Russische toeristenlichamen in zwemkleding. Sippend aan de cocktailtjes, onder de parasol.

Via een ander weggetje loop ik na een kleine strandwandeling terug naar de hoofdstraat. Via wat kraampjes en koeien kom ik weer in de hoofdstraat. Ik koop een sjaal die ik meteen als deken kan gebruiken en 2 yogadekens die ook nodig zijn voor de opleiding. Havermout zodat ik zelf m’n ontbijt kan maken. Ik laat een zakje met kruiden mixen, de jongen vindt het een goede mix en wilt dit voortaan zo gaan verkopen.

Ook kom ik langs de ‘ayurveda stand’ waar ik gratis een polsconsult krijg. Hij voelt mijn hartslag, bekijkt mijn ogen en tong en kan meteen vertellen wat mijn ayurvedische constitutie is. Ook weet hij mijn veelvoorkomende kwalen en zwaktes in het lichaam moeiteloos op te noemen. Niks dat niet klopt. Nouja. Alleen dat ik mogelijk teveel papaya en watermeloen heb gegeten. Ik leg hem uit dat dit in Nederland niet zo heel veel gegeten fruit is. Waarop hij me wazig aankijkt. Hoe dan ook, natuurlijk wilt hij dat ik een poeder koop, wat ik natuurlijk niet doe. Wat geen probleem is.

Ik eet mijn eerste overheerlijke Indiase curry, omringd door Russen en duik vroeg mijn bed in. Klaar om de volgende dag te starten met de 300 uur yogaopleiding!