Van Bangkok naar Sumatra

Een dag Bangkok. Wat een geweldige drukte in Chinatown waar twee straten van het centrum het lokale leven rustig zijn gang gaat. Chinese grijze dames die op een stoeltje op de stoep zitten en over de straat uitkijken, straten vol met bloemen, tempeltjes die plotseling om de hoek verschijnen. Een echtpaar dat vanuit zijn (open) huis tv kijkt en enorme stapels met motor onderdelen waar mannen de hele dag motoren uit elkaar halen. Maar daarnaast is er ook het toerisme. Als vee worden we in vakken geplaatst. Er wordt geschreeuwd, constant. Zowel mét als zonder luidspreker. Het schelle gefluit elke keer als er een boot aankomt en vertrekt. Boten leggen onafgebroken af en aan. Alleen ze gaan allemaal blijkbaar niet de kant op waar we heen moeten. Na 20 minuten in deze gekte word ik met de groep de boot opgedreven, lekker dicht op elkaar. Na 15 minuten ben ik o zo opgelucht om de boot en morgen Bangkok te verlaten.

5 minuten lopen van het treinstation en een directe verbinding naar het vliegveld. Een uur in de trein voor minder dan 15 cent. Wat wil je nog meer. Eenmaal in de trein twijfel ik echter of dit de juiste is. Niemand spreekt Engels, ook de Russische toeristen niet. Op hoop van zegen. Oververhit, in lichte paniek en met een kleine vertraging van twintig minuten kunnen we vertrekken. Als-dit-maar-goed-gaat. Onderweg komen er mannen en vrouwen met allerlei etens- en drinkwaar voorbij en koop ik een heerlijke koude koffie. In een plastic doorzichtige beker met een rietje. En veel ijs. Want heet en traag was het, maar ik kwam aan op de luchthaven en slechts 5 minuten later dan gepland. Hoe dat kan begrijp ik nog steeds niet.

In de namiddag land ik in Medan, Sumatra, en wil ik proberen direct de bus te pakken naar Bukit Lawang. Dit zou zo een 4 uur reizen moeten zijn met 1 overstap. Ik loop het vliegveld uit, moet twee keer kijken en zie dan toch echt iemand met mijn naam op een bordje staan. Blijkt dat een travelagent uit Bukit Lawang met wie ik contact had gehad, een van zijn chauffeurs (die toch al op het vliegveld moest zijn) op mij heeft laten wachten. Na wat wantrouwen en een tolk, spreken we af dat ik hem betaal wat ik anders aan een busticket kwijt zou zijn. Super. Na 4 uur hobbelen en scheuren (ook langs opvallend veel palmolieplantages) eindigt de reis met een ritje in het donker, achterop de scooter naar mijn accommodatie. Na een warm en persoonlijk welkom en een verdwaalde schorpioen die iemand over zijn arm laat kruipen, stort ik doodmoe in m’n bed.

In de nacht wordt ik meerdere malen wakker van lawaai, een aantal keren moet ik me bedenken dat het de rivier is. Wat een geluid! Het eerste dat ik zie als ik ‘s ochtends mijn kamer uitkom, is een aap die op z'n gemak op de reling zit. Ik loop wat rond in het dorp dat vooral op toerisme is gericht. Iedereen wil een praatje maken maar ik heb ook het idee dat alles erop neerkomt dat ze iets willen verkopen (een zoveel mogelijk daagse trekking). Laat ik daar nou net geen trek in hebben. Het staat me allemaal wat tegen dus na een dag besluit ik Bukit Lawang in te ruilen voor het Tobameer.