Op naar Timor; Kupang en Soe

Op naar een nieuw eiland! Van Alor naar Timor, dus we moeten de boot weer op. Voor zo een 14 uur. Maar eerst naar de markt waar we lokale lekkernij inslaan zoals jagung titi en Kue Rambut een soort zoete luchtige driehoeken van zoete spaghetti. En geroosterde canary noten. Alles gekocht bij verschillende vrouwen die op een rij allemaal hetzelfde verkopen en ons allemaal roepen om te komen proeven. Alles komt in een dichtgeknoopte plastic zak.

Het is dringen geblazen in de hitte met onze rugzakken voor het loket. Er liggen verschillende stapeltjes geld, waaronder ook dat van mij, wachtend tot er iemand met kleingeld betaalt zodat er wisselgeld is. En ik mijn ticket krijg. We nemen plaats tussen de mensen met dozen tassen en kippen in de schaduw om te wachten tot we de boot op kunnen. De ijscoman met zijn muziekje rijdt over de parkeerplaats en weet wat kinderen te trekken. Het is een stuk drukker dan de vorige boten en we delen een bankje. Alles verloopt soepel en rond 4 uur 's ochtends komen we aan in de haven van Kupang.

We gaan naar een couchsurf adres dat nog voorbij het centrum ligt en dit betekent bijna een uur op de motorbike, volbeladen, over de lege weg. Benieuwd waar we terecht gaan komen. Onderweg zien we de lucht kleuren met uitzichten op zee en zien we al rijdend over de stille weg, de zon opkomen. Bij aankomst blijkt dat we het getroffen hebben. Ody is eigenaar van een beach café waar we in een van zijn cottages mogen verblijven. Aan Lasiana beach, bijna direct aan zee.

Een aantal dagen brengen we door in Kupang en zijn we bezig met het verlengen van de visa, rijden we langs verschillende kantoortjes voor het uitzoeken van ferry mogelijkheden naar Sulawesi, nemen we wat tijd om te relaxen in het beach café, met verschillende ontmoetingen, drankjes en hapjes geroosterde mais met locals en een bezoek aan de crystal cave (een grot waarin je langs grote gladde stenen af kan dalen tot je een waterpoel bereikt met kristalhelder water. Vooral als de zon naar binnen schijnt en de grot en het water met wat stralen verlicht). We ontmoeten een andere reiziger, de eerste westerse persoon sinds twee weken, en besluiten met hem en een gids de volgende dagen mee te gaan naar het oosten van west Timor. Er zijn drie zeer traditionele dorpen die nog intact zijn en waar volgens aloude traditie geleefd wordt. De dorpelingen spreken een dialect waardoor een gids noodzakelijk is om te kunnen communiceren.

Een paar minuten over 8 komen we zoals afgesproken aan bij Avalon waar Raul uit Estonia verblijft. Hij heeft echter een zeer slechte nacht gehad en hoge koorts dus wacht op een taxi om een bloedtest te gaan doen voor malaria. Terwijl we op hem wachten duikt vanuit het niets de Rus Vladimir op. Een redelijk karakter. Gepensioneerd. Praat aan een stuk door. Heeft ongelofelijk veel politieke en historische kennis. Na een twee uur durende monoloog wordt duidelijk dat Raul in ieder geval vandaag niet naar de dorpen gaat en we besluiten alvast in oostelijke richting te rijden om eventueel morgen de tour samen te kunnen doen. De Rus haakt aan en we gaan op weg naar het bergdorp Fatumnasi.

Onderweg daalt de sfeer tussen Rokas en mij tot een dieptepunt waarbij we allebei fel naar elkaar uithalen. Het intense samen reizen was tot dusver een groot feest maar met de tijd komen meer irritaties naar boven. We maken een stop, onder een boom met uitzicht over de rivier in de diepte. Het uitpraten gaat niet heel gesmeerd want we worden om de haverklap onderbroken door mensen die stoppen om een praatje te maken en selfies te schieten. Uiteindelijk is alles uit de lucht en vervolgen we onze weg naar Fatumnasi met nog een stop onderweg voor geroosterde pinda's en een tros bananen die langs de weg worden verkocht.

We rijden door Soe en vanuit hier is het nog een korte maar pittige weg naar Fatumnasi van zo een 1,5 uur. Een weg waarvoor we door velen zijn gewaarschuwd die je niet moet rijden als het regent vanwege de gladheid die ontstaat op de (losse) brokken steen die een weg vormen en steile modderwegen. Uiteraard slaat het weer om en begint het mistig te worden als we halverwege tussen Soe en Fatumnasi zijn. Na een stop met een prachtig uitzicht over groen landschap, begint de regen en besluiten we om te keren en in Soe te overnachten. Geen straf om het laatste gereden deel terug te rijden, dit is nog een goede weg die door dorpen slingert met zo genoemde traditionele 'beehive' huizen. Heel bijzonder en mooi om te zien. Opvallend dat elke beehive hut naast een koud stenen blok(huis) staat. De overheid heeft de bevolking verplicht in moderne huizen te wonen, o.a. voor de gezondheid. Op het moment dat mensen deze nieuwe huizen verplicht gingen bewonen, brak een epidemie uit. Waardoor men weer in hun traditionele beehive hut ging wonen.

Op de terugweg komen we ook de Rus weer tegen die met het openbaar vervoer is gekomen en nu achterop een Ojek zit. Met z'n drieën eten we in een warung en trekken warme kleren aan want het is duidelijk te voelen dat we in een hoger gelegen gebied zijn aangekomen.