Drie keer traditioneel Timor(None, Boti, Tamkessi)
Blijf op de hoogte en volg Annika
04 Juli 2017 | Indonesië, Kefamenanu
Een volk dat leeft met en afhankelijk van de natuur. Onafhankelijk van (sponsoring van) de gemeente of overheid. Volgens aloude tradities. Zelfvoorzienend. Wat Boti onderscheid van andere dorpen, is onder andere dat het volk bestaat uit zo'n 76 gezinnen die nog actief deelnemen aan de gemeenschap. Dit betekent onder andere dat iedereen de laatste (9e) dag van de week samen komt om vraagstukken of problemen te bespreken en voor te leggen aan de koning. Ook bij ziekte etc, kan de koning iemand doorverwijzen naar de medicijnman of vrouw in het dorp die magie en planten/kruiden gebruikt om te genezen. Met de kennis die van generatie op generatie is overgenomen. Op het moment dat er een diefstal gepleegd is, en blijkt dat er bijvoorbeeld een varken gestolen is, wordt de dader niet gestraft. Maar krijgt deze een extra varken. Want waarschijnlijk heeft de dief dit hard nodig. En worden de buren aan de tand gevoeld. Hoe kan het dat zij de buren niet geholpen hebben om te voorkomen dat een diefstal nodig was? Vervolgens wordt er voor hulp door andere dorpsbewoners gezorgd bijvoorbeeld in de tuin zodat iemand weer op de rit geholpen wordt. Alle vrouwen in het dorp leren weven, alle kleding wordt van zelf verbouwde katoen gesponnen. Mannen knippen hun haar niet en nooit. Na de bevalling wordt de placenta in een speciale boom gehangen en de koning werkt net als de andere bewoners mee op het land. Dit zijn slechts enkele voorbeelden van wat Boti zo uniek maakt. Ondanks dat er bezoekers worden toegelaten en ontvangen, blijft de cultuur intact. Ze vinden het belangrijk de wereld te kunnen laten zien, hoe het leven ook mogelijk is. Zeer bijzonder, buitengewoon gastvrije en vrolijke open mensen. En de koning heeft iets magisch, charismatisch en zachtaardig. We brengen de nacht door in het gastenverblijf, gemaakt van de lontar palm en slapen onder een door de bevolking geweven deken. Eigenlijk zou je hier minimaal een week moeten blijven. Maar we gaan mee met de gids, op de motorbike achter hem in de auto aan, op naar Tamkessi.
Een aantal uur rijden in noordoostelijke richting. Het laatste gedeelte wederom meer en meer door niemandsland. Op de bergtoppen komen we uit op grasvlaktes met bossen cactussen en wilde paarden. We rijden door enkele steeds primitiever wordende dorpen, balanceren met de motor over smalle zandpaadjes tussen het gras door en parkeren uiteindelijk naast een breed pad van grote keien dat omhoog loopt, aan weerskanten omringd door hoge rotswanden. We klimmen omhoog en worden ontvangen bij het eerste huis van het dorp om entree te betalen voor ons bezoek. Hierna klimmen we via wat rotsen en stenen omhoog waar het dorp langs deze stenen omhoog is gebouwd. Hutje hier, hutje daar (prachtige traditioneel gebouwde woningen) tussen de gigantische keien in. Wat een setting. En bij het achterom kijken is pas het geweldige uitzicht te zien vanaf het dorp. Als uit de film, heel mystiek en uniek. Het dorp is bijna helemaal leeg want men is op het land aan het werk. Een meisje met haar kind op haar arm spreekt ons aan en kan wat Engels. Ze is hier geboren en we zien haar oma die eruit ziet als minimaal 90 iets verderop lopen met haar grijze haren in een strakke knot. De gids haalt na goedkeuring van de dochter van de koning een paar gigantische grapefruits, een zo groot als een meloen, voor ons uit de boom die we vervolgens opeten. Heerlijk!
Na een wandeling en rondleiding door het dorp, lopen we weer langzaam terug over de keien naar beneden. Rokas en ik nemen afscheid van Raul, Vladimir en de gids en we rijden op ons gemak terug naar de dichtstbijzijnde plaats met accommodatie; Kefa. Onderweg maken we diverse stops om van de prachtige uitzichten te genieten waar geen kip te bekennen is. Rijden we langzaam door de dorpjes om praatjes te maken met de nieuwsgierige mensen. En worden we op een heilige berg met Mariabeelden achtervolgd door een tiental kinderen die na heel wat enthousiast gegiechel en gestaar, duidelijk maken dat ze graag met ons op de foto willen. Ze hebben alleen geen camera dus wij moeten de foto maken. Rokas maakt de foto terwijl de groep kinderen vol enthousiasme ruimte voor me maakt om middenin de groep plaats te nemen. Er worden nog wat vragen gesteld en langzaam dalen we met z'n allen weer af naar beneden, naar de doorgaande weg. De kinderen komen uit een dorp, zo een 10 km verderop en zijn eerder vandaag te voet naar de kerk gekomen. Dit verklaart ook hun uniform. We krijgen van alle kinderen een hand waarbij een aantal kinderen mijn hand naar hun voorhoofd brengen. Een teken van respect op het moment dat je een ouder iemand de hand schud. Iets dat ik op mijn beurt doe bij dorpshoofden, koningen of oudere mensen.
Als we weer op de doorgaande weg komen, maken we nog een vrolijke stop bij de lange rij aan kraampjes langs de weg die al-le-maal guave verkopen. We komen een zak rijpe zoete guaves voor 30 cent en rijden naar een budgethotel dat we eerder hebben opgezocht. De prijs is goed, de kamer schoon, met stopcontact en de douche/wc is twee deurtjes verderop in de gang.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley