Vanuit Kefa op ontdekking door Oostelijk westtimor

Na het inchecken in het hotel in Kefa, rijden we naar een eettentje en bestellen tahoe tempé penyet, eten dit op de stoep onder een afdakje waar kleedjes op de grond liggen om op te zitten met lage tafeltjes. Halverwege het eten, begint de stortregen waardoor mijn slippers bijna wegdrijven en we naar binnen verplaats worden. Inmiddels barst mijn hoofd uit elkaar en ben ik blij als ik mezelf, inclusief migraine aanval, op bed kan storten.

De volgende ochtend voel ik me nog wat gammel en zit ik stil achterop de motorbike terwijl we naar Wini rijden voor een dagje strand/ verkennen van de noordelijke kust, aan de grens met Timor Leste. Dit is een van de mooiste wegen van de hele reis. De rustige slingerende weg met korte bochten door het groen. De kleurrijke dorpjes die we passeren waar zoveel rust heerst. Het water van de rivier waar we langs rijden door het laagste punt van de vallei, de geur van het groen dat een boog vormt over de weg, boven onze hoofden. De bergwanden en rotswanden die om ons heen opduiken. Direct naast ons en bij een volgende bocht in een ver adembenemend uitzicht. Overweldigend, zo mooi dat de tranen over m'n wangen stromen. Ontroerd door al die schoonheid van de natuur.

We komen aan in Wini en voor we het strand bereiken, eten we gado gado waarbij o.a. de pinda's en chili voor de saus ter plekke voor ons met de vijzel gemalen worden. Na verschillende korte stops, op zoek naar het beste stuk strand rijden we vlak langs de grens met Timor Leste achter een local aan. We kiezen een mooi stuk strand uit en nemen een duik. Uiteraard duurt het niet lang voordat de eerste selfie- en facebookverzoeken zich aandienen. Terwijl Rokas de locals bezig houdt, kleed ik me, in een handdoek gewikkeld, wat krampachtig om. Diverse mensen die we vandaag gesproken hebben, noemen de plaatsnaam Atambua en we besluiten spontaan, in een paar seconden, dat we niet de afslag terug naar Kefa nemen maar onze weg naar Atambua vervolgen.

Onderweg komen we langs het compleet verlaten maar o zo prachtige Tanjung Bastian beach. Kopen we een plastic flesje Sope van een mevrouw langs de weg. Moeten we over een paar getimmerde planken over de rivier omdat een stuk van de brug onlangs is ingestort. Over de breedte van de brug kijkt het gapende zwarte gat van missende weg me aan, terwijl ik (van de motor afgestapt) over de houten planken loop naar de rest van de brug die nog wel intact is. Uiteindelijk komen we aan in Atambua waar we twee koffies drinken voor minder dan 40 cent, wat gorengan eten (gefrituurde snacks zoals tempé, banaan, ubi) en vragen naar de goedkoopste accommodatie in Atambua. We komen uit bij Liurai hotel waar de kamer zo’n 7 euro per nacht kost inclusief koffie en een snack in de ochtend. Prima en we checken in.

Het is inmiddels eind van de middag en we doen een rondje door de stad. Al snel stuiten we op een kraampje met traditionele gerechten, gekookt op hout en met aardewerk potten. Na een leuk gesprek en allemaal eten dat we krijgen om te proeven, koop ik een gestoomde driehoek van een soort luchtige rijstcake gemaakt van ubi en kokosnoot. Heel-erg-lekker! We komen nog wat locals tegen en na wat foto’s en een lang gesprek, vragen ze of we al naar Fulan Fehan geweest zijn. Dit is niet het geval en dus wordt er resoluut op aangedrongen dat we daar heen moeten, het is slechts een uurtje rijden en adembenemend. Later blijkt 1 van de twee zeker waar, het andere klopt niet helemaal.

De volgende dag besluiten we dus naar Fulan Fehan te rijden. Na 1,5 rijden vragen we een local of het nog ver is, 'heel ver' antwoordt hij. Dat is niet best. Ook op de kaart is te zien dat we nog een heel stuk aan extreme kronkels af moeten leggen. Alleen maar losse keien en kiezels. Steil omhoog, steil omlaag. Niet-te-doen. De motorbike slipt verschillende keren weg en al een stuk of 4 keer moet ik afstappen omdat we de berg niet omhoog komen. Ik stel voor om terug te keren, we moeten nog een paar kilometer en zullen hier nog wel een uur over doen. En het is heet. En op een enkel huis hier en daar na, is er niemand te bekennen. Uiteraard is Rokas zijn instelling; er is maar 1 weg en dat is rechtdoor, dus gaan we verder omhoog. En naar beneden. Maar voornamelijk omhoog. Leuk vind ik het niet meer en angstig denk ik al aan de weg terug. Even doorbijten en uit-ein-delijk komen we bovenaan aan. Wat nog niet bovenaan blijkt te zijn. Nog 1 helling omhoog, een grasvlakte over en zonder woorden. Onomschrijvelijk. Adembenemend. En al dat soort termen doen nog tekort. Een glooiend groen landschap. Een kudde wilde paarden. Een kudde koeien. Een uitzicht over bergen, de vallei, stadjes. Op de top van de wereld, uitzichten vanuit de verschillende punten op de grasvlakte. Wolken op gelijke hoogte. Zittend op een rots, lopend op blote voeten door het gras. Door dit niemandsland. Van 1 uitzichtpunt naar het ander. Alles even adembenemend. Wandelend over de paadjes voorgelopen door de koeien en paarden. Om de koeienpoep heen. Te midden van dit onwerkelijke landschap. Geen woorden. We brengen er meer dan een uur door. Zonder iets te zeggen. Zo onder de indruk. Dat dit bestaat. De heenweg ben ik alweer vergeten en de terugweg kan me niet meer schelen. Zo prachtig en ik denk aan de mensen thuis. Dat ik zou willen dat ik hier met iedereen kon zijn, dat iedereen dit kon zien. Ik dit kon delen. Luar biasa.

Langzaam rijden we terug, de steile wegen lijken zo steil niet meer en binnen no time zijn we weer op de doorgaande weg, terug naar Atambua om onze spullen op te halen en door te rijden naar Kefa. We komen in de schemer aan, rijden door naar het hotel waar we eerder verbleven. Krijgen dezelfde kamer. En rijden naar hetzelfde eettentje als eerder om weer tahoe tempé penyet te eten. Zittend op de grond. Etend met onze handen.

Bij terugkomst in het hotel kan Rokas zijn telefoon niet vinden, deze is verdwenen uit zijn jaszak. We leggen dezelfde weg weer af, waarschijnlijk is de telefoon onderweg uit zijn zak op straat gevallen. Met lampen schijnen we op straat. Vanuit het eettentje helpt iedereen mee en een groep jongens loopt mee om te zoeken. We vinden niks. De volgende ochtend laten we briefjes achter en komen zelfs bij het lokale radiostation uit waar ze een oproep zullen doen. Helaas duikt de telefoon niet meer op en zijn alle foto's en filmpjes verloren.