En zo zit je voor de derde keer op Flores
Blijf op de hoogte en volg Annika
06 Juli 2017 | Indonesië, Larantuka
Wat fijn weer bij Ody in Kupang te zijn. Vandaag is er een evenement waarbij hij voor zo'n 250 mensen het eten verzorgt. Met 5 gangen. Onze hulp is meer dan welkom dus staan we om 6.30uur in de keuken. Het ontbijt (een soort zoete bonen met rode rijst pap) kan al bijna uitgeserveerd worden. We brengen de hele dag door in de keuken waarbij verschillende keren 250 porties de ruimte verlaten (waaronder Rujak Manis, bakjes met daarin een zakje kippensaus, zakje sambal en longtong, salade van hele kleine stukjes wortel, komkommer en chili).
De dagen erna lopen we een beetje door Kupang, drinken we koffie, eten we jagung bose, gaan we naar de avondmarkt, eten nog meer gado-gado, drinken nog meer koffie en buurten bij de bekenden. Een dag trekken we uit voor een bezoek aan Pulau Semau, een eiland op een half uurtje varen van Kupang. De motorbike wordt op het bootje getild naast de andere motoren en dozen waarna we meteen vertrekken. Na een uurtje rijden, komen we aan op het zuiden van het eiland bij wat het mooiste strand zou zijn; Pantai Liman. Het laatste stuk gaat een local ons voor, met zijn vrouw met kapmes achterop en hun kind ertussenin. Via een zandweggetje komen we aan bij dit, inderdaad, prachtige witte strand met palmbomen en kalm water. Vanaf een heuvel (Gunung Liman) is de baai van boven te bewonderen, met als verrassing nog eenzelfde baai aan de andere kant. Mooi mooi. Terug naar de boot rijden we over zandwegen langs de zee, langs de mooiste strandjes. We komen niemand tegen, alleen een verdwaalde koe en geit.
Dan is het tijd, eindelijk tijd, om Timor te verlaten. Dat onverwachts vol zat met de mooiste natuur. De mooiste mensen. Traditionele huizen, hutten en dorpen. De bijzonderste sprookjesachtige plekken en mysterieuze landschappen met een unieke sfeer. Dat vol zat met geweldige verrassingen.
Met een fluitje in z’n mond gebaart de man dat we snel de boot op moeten. Het is iets voor 11 en we hebben wisselende berichten gehad over de vertrektijd van de boot. Het zou 11 of 12 uur kunnen zijn. Het wordt in ieder geval een tocht van zo een 14 uur, naar Larantuka, Flores, want er is geen boot vanuit Kupang naar Sulawesi die de motor mee kan nemen (alleen via een container voor heel veel geld). Dus reizen we naar Flores om daar een paar dagen later vanuit Marapokot (zo een zeven uur ten westen van Larantuka) naar Bira in Sulawesi te varen.
Het is in ieder geval dringen geblazen tussen de mensen en spullen door, de boot op. Na het parkeren van de motor kunnen we met de trap naar boven, het passagiersdek op. Met m’n backpack op, kom ik de trap op en zijn vanaf het dek pats boem alle blikken op me gericht. Terwijl de mensen om me heen krioelen van links naar rechts en voor naar achter, om spullen te verkopen of een plek te zoeken, wordt er van alle kanten naar me geroepen. 'Hier is plek, kom hier zitten!' galmt het van alle kanten. Chaos! Kortsluiting! Even kan ik niets anders dan stokstijf stil staan in een poging het overzicht te krijgen. Overal mensen, overal beweging. Ik kijk (waarschijnlijk wat verwilderd) om me heen, op zoek naar een rustige plek, nou dat kan ik wel vergeten. Ik zie een leeg bankje en wurm me er door de mensen heen naartoe. Nog steeds wordt er van alle kanten geroepen. We zetten onze tassen neer en gaan zitten op de ijzeren bank. Wat een drukte en ik moet er even van bijkomen! Terwijl ik me herpak komen de verkopers met o.a. gefrituurde mais, water, mandarijnen, brood en rozenkransen voorbij. Ik kies een mooie uit, gemaakt van donkerrode draad voor bij m'n collectie.
Na een paar minuutjes begint de man achter me een gesprekje waarbij snel twee jongens nieuwsgierig aansluiten. M'n Indonesisch gaat vooruit en ik weet alle vragen te beantwoorden en ook wat vragen te stellen. Waar ik vandaan kom, hoeveel broers/ zussen ik heb, waar ik naartoe ga, hoe lang ik in Indonesië ben, waar we verblijven, of ik getrouwd ben, hoeveel kinderen ik heb, hoe oud ik ben, of ik op school zit, waar ik werk. Eigenlijk het vaste riedeltje alsof iedereen dat met elkaar heeft afgesproken. Leuk om te merken dat het lukt, ik het begrijp en begrepen wordt. Met af en toe wat hulp van het woordenboek op m'n telefoon.
Het is inmiddels donker en ik heb m'n nasi campur (rijst met groenten, tempé en sambal) op. Niet veel later begint de pret van een schommelende boot. Door het plotseling 'oe' en 'aa' geroep bij het schuin gaan van de boot, word ik onrustig. We zitten midden op zee. Op een gigantisch schip. En we schommelen heel schuin. En de Indonesiërs die zich nooit zorgen maken, worden onrustig. Vooral dat laatste baart me zorgen. En die nasi campur die ik net achter de kiezen heb, valt ineens niet zo lekker meer. Maken dat ik hier weg kom en ik loop naar boven, het buitendek. Waar het vol zit met mensen. Ik ga zitten, zoveel mogelijk in het midden van de boot. En focus op de onzichtbare horizon want alles is zwart om ons heen. Na een paar uur is de zee gelukkig rustiger, ga ik weer naar beneden, leg m'n yogamat op de bank voor een zachtere ondergrond en slaap een paar uur, totdat we midden in de nacht in Larantuka aankomen.
We buigen ons over het hek om deze vanaf de binnenkant te kunnen openen. Lopen de parkeerplaats over en zien door het glas dat er iemand op de grond ligt te slapen. Zachtjes kloppen we op het glas. We verontschuldigen ons voor het tijdstip en vragen of we in kunnen checken. Dat kan! In Larantuka brengen we tijd door bij Megi die we kennen van ons eerdere verblijf een aantal weken terug. Ze werkt bij een organisatie om illegaal vissen tegen te gaan en de vissersmannen / dorpen te voorzien van voorlichting en nieuw materiaal waarmee duurzaam gevist kan worden. Een pittige taak waarbij ze vaak te maken hebben met traditionele dorpen waar altijd al op die manier gevist wordt. Dit dus niet van de ene op de andere dag te veranderen is. Van een buitenstaander wordt vaak niet zomaar aangenomen om iets op een andere manier te doen. Waarbij ook het geloof; wel of geen moslim zijn meespeelt. En het kan tot irritaties leiden als blijkt dat na veel inspanningen en overleg de vissersmannen die ja zeggen, nee blijken te bedoelen (ik heb een Indonesiër nog geen nee horen zeggen). Alles voor het behoud, welzijn en bescherming van de onderwaterwereld. Bewonderingswaardig en inspirerend om te zien hoe deze jonge meiden (en jongens) zich inzetten voor duurzaamheid en zich bewust zijn van het milieu en verandering van de aarde.
Naast de bezoeken bij het huis (dat tevens kantoor is) van Megi, brengen we twee halve dagen door in een café met WiFi. WiFi! Dat is heel lang geleden en tijd om zoveel mogelijk te uploaden, downloaden en back ups te maken. Onder het genot van verschillende gember koffies en ubi goreng (gefrituurde aardappel/knol) met sambal.
De dagen erna lopen we een beetje door Kupang, drinken we koffie, eten we jagung bose, gaan we naar de avondmarkt, eten nog meer gado-gado, drinken nog meer koffie en buurten bij de bekenden. Een dag trekken we uit voor een bezoek aan Pulau Semau, een eiland op een half uurtje varen van Kupang. De motorbike wordt op het bootje getild naast de andere motoren en dozen waarna we meteen vertrekken. Na een uurtje rijden, komen we aan op het zuiden van het eiland bij wat het mooiste strand zou zijn; Pantai Liman. Het laatste stuk gaat een local ons voor, met zijn vrouw met kapmes achterop en hun kind ertussenin. Via een zandweggetje komen we aan bij dit, inderdaad, prachtige witte strand met palmbomen en kalm water. Vanaf een heuvel (Gunung Liman) is de baai van boven te bewonderen, met als verrassing nog eenzelfde baai aan de andere kant. Mooi mooi. Terug naar de boot rijden we over zandwegen langs de zee, langs de mooiste strandjes. We komen niemand tegen, alleen een verdwaalde koe en geit.
Dan is het tijd, eindelijk tijd, om Timor te verlaten. Dat onverwachts vol zat met de mooiste natuur. De mooiste mensen. Traditionele huizen, hutten en dorpen. De bijzonderste sprookjesachtige plekken en mysterieuze landschappen met een unieke sfeer. Dat vol zat met geweldige verrassingen.
Met een fluitje in z’n mond gebaart de man dat we snel de boot op moeten. Het is iets voor 11 en we hebben wisselende berichten gehad over de vertrektijd van de boot. Het zou 11 of 12 uur kunnen zijn. Het wordt in ieder geval een tocht van zo een 14 uur, naar Larantuka, Flores, want er is geen boot vanuit Kupang naar Sulawesi die de motor mee kan nemen (alleen via een container voor heel veel geld). Dus reizen we naar Flores om daar een paar dagen later vanuit Marapokot (zo een zeven uur ten westen van Larantuka) naar Bira in Sulawesi te varen.
Het is in ieder geval dringen geblazen tussen de mensen en spullen door, de boot op. Na het parkeren van de motor kunnen we met de trap naar boven, het passagiersdek op. Met m’n backpack op, kom ik de trap op en zijn vanaf het dek pats boem alle blikken op me gericht. Terwijl de mensen om me heen krioelen van links naar rechts en voor naar achter, om spullen te verkopen of een plek te zoeken, wordt er van alle kanten naar me geroepen. 'Hier is plek, kom hier zitten!' galmt het van alle kanten. Chaos! Kortsluiting! Even kan ik niets anders dan stokstijf stil staan in een poging het overzicht te krijgen. Overal mensen, overal beweging. Ik kijk (waarschijnlijk wat verwilderd) om me heen, op zoek naar een rustige plek, nou dat kan ik wel vergeten. Ik zie een leeg bankje en wurm me er door de mensen heen naartoe. Nog steeds wordt er van alle kanten geroepen. We zetten onze tassen neer en gaan zitten op de ijzeren bank. Wat een drukte en ik moet er even van bijkomen! Terwijl ik me herpak komen de verkopers met o.a. gefrituurde mais, water, mandarijnen, brood en rozenkransen voorbij. Ik kies een mooie uit, gemaakt van donkerrode draad voor bij m'n collectie.
Na een paar minuutjes begint de man achter me een gesprekje waarbij snel twee jongens nieuwsgierig aansluiten. M'n Indonesisch gaat vooruit en ik weet alle vragen te beantwoorden en ook wat vragen te stellen. Waar ik vandaan kom, hoeveel broers/ zussen ik heb, waar ik naartoe ga, hoe lang ik in Indonesië ben, waar we verblijven, of ik getrouwd ben, hoeveel kinderen ik heb, hoe oud ik ben, of ik op school zit, waar ik werk. Eigenlijk het vaste riedeltje alsof iedereen dat met elkaar heeft afgesproken. Leuk om te merken dat het lukt, ik het begrijp en begrepen wordt. Met af en toe wat hulp van het woordenboek op m'n telefoon.
Het is inmiddels donker en ik heb m'n nasi campur (rijst met groenten, tempé en sambal) op. Niet veel later begint de pret van een schommelende boot. Door het plotseling 'oe' en 'aa' geroep bij het schuin gaan van de boot, word ik onrustig. We zitten midden op zee. Op een gigantisch schip. En we schommelen heel schuin. En de Indonesiërs die zich nooit zorgen maken, worden onrustig. Vooral dat laatste baart me zorgen. En die nasi campur die ik net achter de kiezen heb, valt ineens niet zo lekker meer. Maken dat ik hier weg kom en ik loop naar boven, het buitendek. Waar het vol zit met mensen. Ik ga zitten, zoveel mogelijk in het midden van de boot. En focus op de onzichtbare horizon want alles is zwart om ons heen. Na een paar uur is de zee gelukkig rustiger, ga ik weer naar beneden, leg m'n yogamat op de bank voor een zachtere ondergrond en slaap een paar uur, totdat we midden in de nacht in Larantuka aankomen.
We buigen ons over het hek om deze vanaf de binnenkant te kunnen openen. Lopen de parkeerplaats over en zien door het glas dat er iemand op de grond ligt te slapen. Zachtjes kloppen we op het glas. We verontschuldigen ons voor het tijdstip en vragen of we in kunnen checken. Dat kan! In Larantuka brengen we tijd door bij Megi die we kennen van ons eerdere verblijf een aantal weken terug. Ze werkt bij een organisatie om illegaal vissen tegen te gaan en de vissersmannen / dorpen te voorzien van voorlichting en nieuw materiaal waarmee duurzaam gevist kan worden. Een pittige taak waarbij ze vaak te maken hebben met traditionele dorpen waar altijd al op die manier gevist wordt. Dit dus niet van de ene op de andere dag te veranderen is. Van een buitenstaander wordt vaak niet zomaar aangenomen om iets op een andere manier te doen. Waarbij ook het geloof; wel of geen moslim zijn meespeelt. En het kan tot irritaties leiden als blijkt dat na veel inspanningen en overleg de vissersmannen die ja zeggen, nee blijken te bedoelen (ik heb een Indonesiër nog geen nee horen zeggen). Alles voor het behoud, welzijn en bescherming van de onderwaterwereld. Bewonderingswaardig en inspirerend om te zien hoe deze jonge meiden (en jongens) zich inzetten voor duurzaamheid en zich bewust zijn van het milieu en verandering van de aarde.
Naast de bezoeken bij het huis (dat tevens kantoor is) van Megi, brengen we twee halve dagen door in een café met WiFi. WiFi! Dat is heel lang geleden en tijd om zoveel mogelijk te uploaden, downloaden en back ups te maken. Onder het genot van verschillende gember koffies en ubi goreng (gefrituurde aardappel/knol) met sambal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
