Pantai Paris
Blijf op de hoogte en volg Annika
09 Juli 2017 | Indonesië, Maumere
Wat een vrouw. Sinds een aantal jaar heeft ze haar woning aan het strand omgebouwd tot gastenverblijf. Het verblijf heeft als doel het financieren van de stichting. Die erop gericht is om het afval en plastic probleem in Flores aan de kaak te stellen en te verminderen. O.a. door het geven van voorlichting, informatie geven in dorpen, praten met de gemeentes en betrokken organisaties, plaatsen van afvalbakken en upcyclcling (maken van nieuwe producten uit afval). En dit is hard nodig. Want op veel plekken in Indonesië is er geen enkel besef door ontbrekende informatievoorziening over hoe om te gaan met afval en wat de gevolgen zijn van afval op straat en in de zee. Overal zie je mensen papiertjes en plastic van zich afgooien, vanuit de boot, auto en bus; zo het raam uit. Daarnaast is er in Flores geen afval ophaal systeem. Het bestaat gewoon (nog) niet! De enige manier is het met de boot naar Java sturen waar het verwerkt kan worden, en dit kost geld. Dus het afval beland overal, of wordt verbrand. In de homestay werken diverse mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking. Iets waar geen opvang voor bestaat. Deze mensen worden vaak verstoten door de familie en maatschappij omdat er wordt gedacht dat er een vloek op hen rust als gevolg van zwarte magie. Dit betekent dat je ook in de bus of door de ojek geweigerd wordt. Zo zou 1 van de vrouwen elke dag 2 uur heen en twee uur terug moeten lopen naar de homestay omdat niemand haar mee wil nemen. Dus regelt mama Susi het vervoer. Wat een bewondering voor deze vrouw die zoveel respect toont naar de mensen en natuur om zich heen. Een open hart, zo groot. Zoveel liefde en waardering geeft. Altijd vrolijk is, altijd wil helpen, zingt, danst en lacht. Vol zit met wijsheden en humor.
Na een aantal dagen in Pantai Paris, dat aan het strand ligt, hebben we de bootmogelijkheden naar Sulawesi in beeld, heeft Rokas de verlenging van zijn visum aangevraagd, hebben we de beste nasi pecel gegeten op de avondmarkt en de zonsondergang vanaf een berg bekeken. Waarbij we verschillende bermbrandjes passeren. Ook een bezoek aan de wekelijkse lokale markt iets verderop mag niet ontbreken, zo leuk! Doordat we gebruik kunnen maken van de keuken, koop ik o.a. rode en lichtrode rijst, gemengde gedroogde bonen en lokale koffie in een plastic zakje. We kopen wat heerlijke op houtvuur gestoomde kokosrijst verpakt in bananenbladeren en mama Susi koopt gedroogde mais om deze te laten poffen tot popcorn, iets verderop op de markt. In een zelfgemaakte pofmachine die handmatig gedraaid wordt en met een harde knal openspringt als de popcorn klaar is waarbij de popcorn door de lucht vliegt. Feest!
We worden uitgenodigd om mee te gaan naar een ceremonie bij een dorp in de buurt. Deze wordt gehouden omdat er een health center gebouwd wordt en om stil te staan bij het feit hoe belangrijk het is dingen samen te doen en niet te individualiseren. Bij het eerste officiële gedeelte zit ik schuin achter de burgemeester en geeft hij mij zijn telefoon, met de vraag, Facebook?! Later in zijn toespraak, vertelt hij dat het centrum pas eens succes is als er niemand komt. Dat is toch geweldig. Na een gebed via de microfoon, wat gezang, marcheren en salueren, wordt begonnen aan de bouw waarbij iedereen en ook wij meehelpen met het leggen van de eerste stenen (keien). Op een gegeven moment zie ik een dik varken achter me staan, vastgehouden aan een touwtje. Zal deze er zijn om te slachten? Dan zullen ze het vast wel aankondigen lijkt me. En voor ik het weet, zie ik dat iemand een mes trekt dat zo richting het hart van het varken schiet. Aiiiii nee! Snel kijk ik de andere kant op en gelukkig is er verder weinig van te horen of te zien. Als ik 5 minuten later achter me kijk, is er geen spoor te bekennen. Geen varkensdelen en geen bloed. Wonderbaarlijk.
Alle belangrijke mensen zoals de burgemeester en het dorpshoofd hurken bij de hoek van de fundering om verschillende offers op de hoek te leggen. Wat tabak, een ei, geld, een wit bordje met rood varkensbloed en sterke drank. Het glaasje Moke gaat hun kleine kring rond en ook ik krijg het shotglaasje om leeg te drinken. Het tweede officiële gedeelte speelt zich af onder een gespannen zeil tegen de zon, waarbij de dorpsbewoners in rijen groene plastic stoeltjes zitten, wij worden op de voorste rij uitgenodigd en krijgen koffie/thee en verschillende soorten gestoomde knol (ubi, cassave etc) met sambal. Na een paar zinnen worden Rokas en ik genoemd, wordt ik naar voren geroepen om te vertellen wat ik ervan vindt. Een goed moment om, ietwat ongemakkelijk dat wel, iedereen te bedanken. Gelukkig is er een vertaler zodat de menigte, gehuld in sarongs en zittend in rijen, er ook wat van begrijpt.
We knijpen er even tussenuit terwijl het officiële gedeelte zich verder afspeelt, en brengen een bezoek aan het dorp verderop. Een speciaal dorp dat onder de lokale bevolking bekend staat om zijn boot. Door het hek zien we een man, in prachtige kleurrijke traditionele kleding, aan komen lopen vanuit een bospad. Hij haalt het slot eraf en het bijzondere gekleurde hek gaat open. We volgen de man met de vriendelijkste uitstraling, mooie sarong en netjes gekapte baard, het bos in. Iets verderop nemen we plaats op een boomstam en de man begint te vertellen. De zware gietijzeren (?) boot van zo'n 50 centimeter stamt uit ik dacht zo'n 3000 jaar voor Christus en is wat groen uitgeslagen. De boot is destijds door mensen uit Portugal, hier aan land gebracht waarbij voor vertrek 3 beloftes werden afgelegd. Over respect voor natuur en medemens. Tegen de tijd dat Maumere gekozen werd door de bemanning om zich hier definitief te vestigen, waren geloften verbroken en daarom kromp de boot. De bemanning liep en liep en kozen uiteindelijk de plek van het huidige dorp om zich te vestigen. Het vertellen van het bootverhaal, gaat van generatie op generatie. De man die het verhaal vertelt, is de enige die het verhaal vertellen mag en is de enige die de boot kan zien. Of met wiens aanwezig de boot gezien kan worden. Zodra de boot het dorp verlaat, begint het te stormen in het dorp. Zodra men kwade bedoelingen of slechte intenties heeft, is de boot niet te zien op foto-of beeldmateriaal. Diverse momenten hebben dit bewezen.
Als we weer terug komen in het dorp waar de ceremonie wordt gehouden, is het precies lunchtijd. Bijna schep ik stukjes van het geofferde varken op m'n bord omdat ik denk dat het gebakken aardappeltjes zijn (die heb je natuurlijk helemaal niet in Indonesië!). En dan mag, correctie moet, er gedanst worden. We worden naar voren getrokken om de dansvloer onveilig te maken. Terwijl de rest van het dorp toekijkt. Op traditionele muziek, in een rij waarbij je met degene danst die tegenover je staat. Lekker ongemakkelijk. Een van de beschonken organisatoren hangt geregeld om onze nek om ons mee te nemen in zijn vrolijke voorovergebogen dans. Later vormt zich een kring van vrouwen waar ik bij wordt getrokken om bij aan te sluiten. Zo gracieus wordt er ook door de oudere dames gedanst die allemaal een sarong dragen en hun donkere zwarte haar in eenzelfde mooie knot gerold hebben. Bij vertrek, als het al bijna avond is, krijgt iedereen een chiliplantje mee voor thuis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley