Het land uit

Koh Kong. Een aparte plaats waar ik me heerlijk op m'n gemak voel. Rustig maar er gebeurt vanalles, veel interactie met de lokale bevolking waar het normale leven zijn gang gaat. Ik fiets naar het uitgestorven mangrovewoud, verdwaal op de terugweg en kom middenin een islamitisch dorpje uit en ben erg blij weer in Koh Kong te zijn gezien de toenemende zadelpijn. Ik proef vanalles dat ik niet ken op de markt en ook na het proeven en de Cambodjaanse uitleg van wat iets is, heb ik geen idee wat ik gegeten heb. Gelukkig is het altijd lekker. Ik help nog een jongetje van wie de ketting van de fiets is geraakt. Het lukt echter niet de fiets te herstellen en ook na hulp van een andere voorbijganger is de fiets niet rijklaar. Er wordt een tuktuk bijgehaald die de jongen en de fiets meeneemt.

Na een aantal besluiteloze dagen en een Cambodjaans visum dat bijna verloopt, hak ik de knoop door om vanuit Bangkok naar Sumatra te vliegen. Vanuit Koh Kong kan ik een ticket kopen voor de bus naar Bangkok.

Om 12 uur sta ik met m'n bagage en een plastic zak gevuld met take-away fried rice (plus twee kleinere losse zakjes chilisaus en bouillon, dichtgeknoopt met een elastiekje) klaar om te vertrekken voor de 8 uur durende reis naar Bangkok. Er komt een tuktuk voorrijden die een ander Zwitsers stel, ook met eindbestemming Bangkok, en mij afzet bij een hotel. Hier komt de bus ons ophalen. Rond 12/ 12.30 uur. Om 13.30 is er echter nog steeds geen bus. Niemand die zich drukmaakt want een vertraagde bus is geen uitzondering. Na nog wat wachten en geen bus, belt de receptionist naar de busmaatschappij. De bus is ons vergeten op te halen maar niet getreurd, om 14.30 uur komt er nog een bus met eindbestemming Bangkok, aldus de receptionist. Het is inmiddels 15.15 uur en meer mensen komen zich er mee bemoeien. Het komt erop neer, ook na een kort bezoek bij het kantoor van de busmaatschappij dat er geen bussen meer naar Bangkok gaan. Dus wij terug naar het hostel, die weet te vertellen dat we met de tuktuk naar de grens kunnen en daar met ons ticket een minibus kunnen pakken om na een aantal uur op een andere bus over te stappen met eindbestemming Bangkok. We besluiten de gok te wagen en te kijken hoe ver we komen. Voordat we echter met de tuktuk bij de grens aankomen, wil hij extra geld. Geen haar op ons hoofd dat daarmee instemt - als we nu al beginnen met bijbetalen zijn we bang dat het einde zoek is. Dus rijdt hij ons weer terug naar het hostel. Na een korte discussie vertrekken we opnieuw.

Poging 3. Waarna alles op rolletjes verloopt. De ene na de andere minibus staat voor ons klaar om na onze aankomst direct te vertrekken. Onderweg worden we nog ergens van de ene naar de andere busterminal geshuttled, zonder bijbetalen. Eenmaal in Bangkok, staat er direct een taxi klaar die op de meter wil rijden (wat normaal een uitdaging schijnt te zijn om te vinden). Na nog een blokje om door de taxichauffeur word ik keurig netjes voor de deur van mijn hostel afgezet waar ik een hele dorm voor mezelf heb. Nog voor middernacht. Blij en verwonderd dat alles toch nog goed is gekomen.